اغیار

تا گل روی تو دیدم همه گل‌ها خارند تا تو را یار گرفتم همه خلق اغیارند

غیرت جگرم سوخت شنیدم چو ز اغیار این راز، که نامحرم آن پردگیانند

زنگ اغیار زدودیم ز آئینه دل آینه تحفه بر یوسف کنعان آرید

و گفت: چنان‌که حق‌تعالی فریضه گردانید بر انبیاء علیهم السّلام ظاهر کردن معجزات و براهین، همچنان فریضه کرد بر اولیا پنهان کردن احوال و مقامات تا چشم اغیار بر آن نیفتد و کس آن را نبیند و نداند.

وانکه جوانیش زپیری به است خلوتش از صحبت اغیار به ...

دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیار داشت حورش از فردوس و غلمانش ز جنت عار داشت

وز غبار وجود اغیارت رفت جاروب ذکر کاشانه

صحبت اغیار داد ره به دلش کینه را زشت کند روی زشت چهره ی آئینه را

گر جهان موجها زدی ز اغیار سعدیش بس گزیده یاری بود

کس یار نشد به ما که اغیار نگشت کس مار نشد که او ز مارم نگرفت

می کند منع تو از قتل فضولی اغیار این چه ظلم است بران کشته تیغ ستمت