باش

نه یک دم طاقت سرماش باشد نه تاب و قوت گرماش باشد

چو چرخ روز باشد روز رامش چو برج روز باشد وقت پیکار

تو به صفو و صفات صوفی باش پوست کو کوفیی و کوفی باش

مخدوم شمس دینست هم سید و خداوند کز وی زمین تبریز مشک و عبیر باشد

می‌توان فرهاد شد گر بیستون نتوان شدن تیغ اگر بر سر نباشد تیشه‌ای بر پا زنید

می کند روشن که باشد کان آتش کوهسار آتش خشمش چو گردد شعله ور هنگام کین

گویند «وفایی» را، مهرش بزدای از دل بزدایمش از دل چون کان نقش نگین باشد

دمی با دوستان خوش باش و خندان که دنیا را بقایی نیست چندان

یگانه فتحعلی شه که نیست در عهدش غمی اگر تو دمی غمگسار من باشی

هر چه جهان کرد همه یک زمان ممکن باشد که تو بپراکنی