باحور

خوش باشد باغ و سبزه خاصه باحوروشی پری نژاده

زدم سردی حسودش چون خزانست ولی در دل تف باحور دارد

باغ دولت را که آب آن لعاب کلک تست با نمای عهد نیسان حاصل باحور باد

نشو طوبی نه آن هوا دارد که تغیر پذیرد از باحور

چون صاحب ثروتی که در موسمِ زمستان هوایِ تابخانه را از تأثیرِ شعلهٔ آتشِ اثیروش به فصلِ دی مزاجِ باحور دهد و با حور‌پیکرانِ ماه‌منظر شرابِ ارغوانی بر سماعِ ارغنونی نوشد، حال آن کشتگان شکنجهٔ سرما و افسردگان دم‌سردیِ روزگار که در پایانِ عقبات راضی گشته باشند تا ساعدِ ایشان بجایِ ساق هیزم بر آتش کورهٔ توانگران نهند، از خود قیاس کند و این همه از بابِ جهل و نادانی و غفلت و خام قلتبانی باشد وخامتی هر آینه به فرجام باز دهد و پادشاه هر چند راهِ انبساط گشاده‌تر کند ، از بساطِ حشمت او دورتر باید نشست ، اِنِ اتَّخَذَکَ المَلِکُ اَخاً فَاتَّخِذهُ رَبّاً وَ اِن زَادَکَ اِینَاساً فَزِدهُ اِجلَالاً . دادمه گفت: این خنده راستی از من خطا آمد، لیکن سخن که از دهان بیرون رفت و تیر که از قبضهٔ کمان گذر یافت و مرغ که از دام پرید ، اعادتِ آن صورت نبندد.

ویحک ای آسمان سال نورد کی رهیم از حریق این باحور

روضه دین تو چو باغ ارم از تف باحور معاصی چه غم

ز من نهاد صبا چون صبا گه نیسان ز من دماغ فلک چون هوا گه باحور

در ثناها به تف اندیشه بحر اندر ضمیر باحور است

روح‌ پرور هوای او دارد اعتدال بهار در باحور