آنقدرها

به نعلش چهره سایید آنقدرها که باقی ماند بر رویش اثرها

از فضولی چون نفس آوارهٔ دشت و دریم ورنه دل هم آنقدرها خانهٔ تنگی نبود

منم آن هرزه‌گرد کز پی دل آنقدرها دویده‌ام که مپرس

کلفت امروز هر چند آنقدرها بیش نیست لیک کو رنگی که برگردانم و فردا کنم

سخن باید که باشد آنقدرها دلنشین صائب که از مشکل پسندان وا کشد بی خواست تحسین را

چه شد خوارم جنونم آنقدرها دوست می‌دارد که زنجیر مرا از تار زلف حور می‌آرد

آنقدرها نیست بار الفت این کاروان دامنت‌گرد نفس دارد چو صبح افشانده‌گیر

نقاشی مورد بحث توسط یک گروه باستانشناس فرانسوی در بامیان یافته شد و به سنگ بست آنقدرها دور نیست. در ین تصویر بنائی را با یک گنبد پخ و کوتاه مشاهده می‌کنیم که در وسط آن مجسمه بودا دیده می‌شود، نتیجه‌ای که ازین مطلب گرفته می‌شود اینست که گنبد به این شکل از ایران به آسیای مرکزی رفته‌است (بنای آتشکده) و دوباره از آسیای مرکزی به افغانستان آمده و شاید از افغانستان هیمن بنا به شکل یک معبد بودائی به ایران، خطه‌های شرقی خراسان، بازگشته است و گنبدهای بسته و بسیار کوتاه بودائی تحت تأثیر معماری ایرانی، آتشکده، به گنبدهای باز و بادگیر تبدیل گردیده‌است.

آنچه در باب‌های ۴۰–۴۸ کتاب اشعیاء علیه بت‌ها نوشته شده را می‌توان از تأثیرات فرهنگ بابلی بر یهودیان دانست. نیز به نظر می‌رسد این کتاب از سرودهای بابلی در پرستش مردوک به عنوان الگویی برای مطالب خودش دربارهٔ یهوه استفاده کرده است. همچنین اعتقاد به اینکه یهوه خالق جهان است (روایت آفرینش باب اول سفر پیدایش در تورات به‌طور مشخص از تأثیرات مستقیم بابلی است) ریشه در دیدگاه بابلی‌ها نسبت به کیهان دارد. به گفتهٔ پژوهشگر عهد عتیق، رابرت کارول (۲۰۰۰–۱۹۴۱)، اینکه در دورهٔ معبد دوم یهوه‌پرستی را به ابراهیم نسبت می‌دادند آنقدرها هم بی‌راه نیست – یهوه‌پرستی واقعاً از بین‌النهرین آمده است اما نه در عصر برنز، که در زمان تبعید.

جنونم آنقدرها شور دارد در ره شوقش که از موج نگاهم، نالهٔ زنجیر می‌آید

کسی کش آنقدرها گنج باشد چرا از روزگارش رنج باشد

آنقدرها لفظم از معنی ندارد امتیاز در لطافت محو شد فرق پری از شیشه‌ام