آسودن

به هرجا عجزم از پا افکند مفت است آسودن غبار از پهلوی خود بستر سنجاب می‌سازد

از آن رفتن بر آسودند یک چند دل شیرین فرو مانده در آن بند

مهد آسودن از یاد فراموشان است جای پیراهن یکتای بتن پوشان است

درین‌ وادی به حیرت هم میسر نیست آسودن همه‌گر خانهٔ آیغغه‌گردی حکم زین باشد

معرفت را انتها نابودن است زندگی اندر فنا آسودن است

با قد خم گشته آسودن درین وحشت سرا خوابگاه از سایه دیوار مایل کردن است

به زندانم مخواه افسردهٔ تکلیف آسودن غبارم را همان دامن فشانیهاست صحرایی

رخش همت تند و ملک فقر را میدان فراخ نیست از شرط ره آسودن درین فرسوده کاخ

وَ جَعَلْنا نَوْمَکُمْ سُباتاً (۹) و خواب شما شما را آسودن کردیم.

کنون اوان جدا بودن آمد از تادیب کنون زمان بر آسودن آمد از ادلاج

شهرک اکوره نام خود را از نام «ملک اکور» پدربزرگ خوش‌حال خان گرفته‌است. ارتش شیرشاه سوری در این مکان دو چاه کندند و آن را به استراحتگاهی تبدیل کردند و به آن نام «سرای ملِک پوره» دادند و کاروان‌هایی که از آسیای میانه می‌آمد در این محل می‌آسودند.