آشکاره

زهی اسرار پنهان آشکاره که شد چرخ فلک در وی نظاره

مریدانش دویدند آشکاره که تا آنجا کنندش پاره پاره

به آشکاره تن اندر که کرد جان پنهان؟ به پیش او دار این آشکار و پنهان را

منم توحید جانان آشکاره خودی خود زخود کرده نظاره

ز زیر بالش زن آشکاره برون آمد یکی خونین کتاره

به پیش یار دلم را، چو غنچه، بشکافند به او جراحت پنهانم آشکاره کنند

ندانم جز خدایت آشکاره گر این مردم کنندم پاره پاره

جمال یارش اینجا آشکاره همه سوی جمال او نظاره

کسی ز راز دل و دیده کی خبر شود اینجا مگر که اشک من این راز آشکاره نماید

حقیقت دید حوّا آشکاره ز صنع خود در او کردش نظاره