ادویه جات

مراسم قهوه / چای: در یک خانوار معمولی عرب شامی، یک میهمان ممکن است انتظار داشته باشد که میز پر از مزه، نان‌های پر از ادویه جات شامل زعتر و آجیل باشد. در شام، قهوه عربی یک نوشیدنی بسیار دوست داشتنی است، اما چای عربی در اردن و فلسطین نیز بسیار مورد علاقه است.

آشپزی عربی (عربی: المطبخ العربی) شامل خوراکی‌ها و غذای مردم عرب است، که به عنوان غذاهای مختلف منطقه ای در جهان عرب از مغرب تا هلال بارور و شبه جزیره عربستان تعریف می‌شود. غذاهای عربی اغلب قرن‌ها قدمت دارند و فرهنگ تجارت عالی ادویه جات، گیاهان و غذاها را بازتاب می‌دهند. سه منطقه اصلی که به نام‌های مغرب، هلال بارور و شبه جزیره عربستان نیز شناخته می‌شوند، شباهت‌های زیادی دارند، اما همچنین دارای سنت‌های منحصر به فرد بسیاری هستند. این غذاها تحت تأثیر آب و هوا، امکان پرورش حیوانات و گیاهان، و همچنین امکانات تجارت انواع خوراکی تحت تأثیر قرار گرفته‌اند.

این نان با بهره‌گیری از خمیر فطیری که توسط وردنه پهن گردیده‌است به همراه مخلوطی از پوره سیب‌زمینی و ادویه جات (پودر خشک شده انبه، گراماسالا) تهیه گردیده که بر روی سطح ظرف تاوه به همراه کره یا روغن حیوانی گی پخته می‌شود. آلو پاراتا به‌طور معمول همراه با کره، چتنی، داهی یا ترشی هندی مورد مصرف قرار می‌گیرد.

اصولا در طبخ عدسی از عدس، پیاز، نعنا خشک، ادویه جات و پیاز داغ استفاده می‌شود .

آب و هوای قاره ای شدید مغولستان بر رژیم غذایی سنتی مردم این سرزمین تأثیر گذاشته‌است. استفاده از سبزیجات و ادویه جات محدود است. به دلیل همجواری جغرافیایی و روابط عمیق تاریخی با چین و روسیه، غذاهای مغولی نیز تحت تأثیر غذاهای چینی و روسی قرار دارند.

آبجو در اروپا توسط قبایل ژرمن و سلتیک در ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد رواج یافت و عموماً تولید آبجو در مقیاس مصرف داخلی تولید می‌شده‌است. آبجو ابتدایی اروپایی‌ها علاوه برمواد اولیه تولید، شامل مواد دیگری چون عسل، انواع مختلف گیاهان، ادویه جات و مواد دیگری چون گیاهان مخدر نیز بوده‌است، از این رو آنچه اروپایی‌ها در گذشته می‌نوشیدند، احتمالاً نزد جوامع کنونی به عنوان آبجو شناخته نمی‌شود. همچنین آبجوهای آن زمان فاقد رازک بوده‌است و اولین استفاده‌ها از رازک در اروپا در حدود ۸۲۲ میلادی توسط یک راهب کارولنژی و بعدها در سال ۱۰۶۷ توسط راهبه‌ای به نام هیلدگارد مقدس ذکر شده‌است.

ادویه‌ها همچنین به عنوان ماده نگهدارنده استفاده شده‌اند و برای انسان در بسیاری از زمینه‌های دیگر مفید هستند. یک ادویه می‌تواند دانه خشک شده، میوه، ریشه، پوست یا مواد مغذی گیاهی در مقادیر ناچیز به عنوان افزودنی مواد غذایی برای عطر و طعم و رنگ باشد یا به عنوان یک ماده نگهدارنده باشد که باکتری‌های مضر را می‌کشد یا از رشد آن‌ها ممانعت به عمل می‌آورد. ادویه ممکن به منظور عطر و طعم‌دهی به غذا یا برای پنهان کردن طعم‌های دیگر استفاده شود. در آشپزخانه، ادویه جات از سبزیجات که برگ دار، قسمت‌های گیاه سبز مورد استفاده برای طعم دهی یا به عنوان چاشنی هستند، متمایز هستند.

سبک‌های پخت‌وپز بسته به منطقه متفاوت است و هر نوع سبک پخت‌وپز و مواد اولیه مورد استفاده عموماً براساس آب و هوا و موقعیت منطقه خاص و سنت‌ها بنا شده‌است. برنج و انواع مختلفی از گیاه کیبو در جلیل رایج است. کرانه باختری دارای وعده‌های غذایی سنگین تری شامل استفاده از نان طبل، برنج و گوشت و ساکنان دشت ساحلی ماهی و سایر غذاهای دریایی و عدس است. غذاهای غزه نوعی غذای شامی است، اما در غذاهای دریایی و ادویه جات تنوع بیشتری دارد. ساکنان غزه فلفل تند را نیز به شدت مصرف می‌کنند. وعده‌های غذایی معمولاً در خانه خورده می‌شوند، اما خصوصاً در مهمانی‌هایی که وعده‌های غذایی سبک مانند سالاد، آب نان و گوشت سرو می‌شود، ناهارخوری در آن مشهور شده‌است.

ویژگی اصلی آشپزی سنتی مالایی استفاده زیاد از ادویه جات است. همچنین استفاده از شیر نارگیل در غذاهای مالایی، در ویژگی غلیظ و خامه ای نمودن آنها، اهمیت دارد. رکن دیگر آنها سس میگو است که هم چنین مواد اولیه برای تهیهٔ سامبال، یک سس یا چاشنی قوی تهیه شده از سس میگو، فلفل تند، پیاز و سیر می‌باشد. در پخت و پز غذاهای مالایی همچنین از

طبق نوشته راهب تایلندی، غذاهای تایلندی تحت تأثیر غذاهای هندی قرار گرفته‌است. وی نوشت مردم تایلند نحوه استفاده از ادویه جات را به طرق مختلف در غذای خود از هندی‌ها آموخته‌اند. تایلندی‌ها همچنین روش‌های ساخت داروهای گیاهی را از هندی‌ها تهیه کردند. برخی از گیاهان مانند سرابی از خانواده، کلازیاسه یا هرسینگار از هند آورده شده‌اند.