اصلع

مطرب چنگ زن آن به که بجز فصل بهار رگ آن پیر سیه گیسوی اصلع نکشد

إِنَّ الَّذِینَ أَجْرَمُوا ای اشرکوا یعنی کفّار قریش: ابا جهل و الولید ابن المغیرة و العاص بن وائل و اصحابهم من مترفی مکة کانُوا مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا یعنی عمّارا و خبّابا و صهیبا و بلالا و المقداد و سلمان و ابا الدّرداء و ابن مسعود و ابن امّ مکتوم «یضحکون» و بهم یستهزءون و من اسلامهم یتعجّبون. قال مقاتل و الکلبی: نزلت فی علی بن ابی طالب علیه السّلام و ذلک انّه جاء فی نفر من المسلمین الی النّبیّ (ص) فسخر منهم المنافقون و ضحکوا و تغامزوا ثمّ رجعوا الی اصحابهم فقالوا: رأینا الیوم الاصلع فضحکنا منه فانزل اللَّه هذه الآیة قبل ان یصل علی (ع) و اصحابه الی رسول اللَّه (ص).

چون پای بست سلسله مهر او شدستی اصلع سری بچشم تو زنجیر مو نماید

تویل مردم اصلع چکاد پیشانی بسونه زلف و مجعد غف است و تاری داج

گر همت والات کند قصد به بالا فرق سرش از سودن کیوان شود اصلع

نقرس گرفته پای گران سیرش اصلع شده دماغ سبکبارش

وان سر و فرق گش شعشع شده وقت پیری ناخوش و اصلع شده

از جُنَیْد حکایت کنند که ابوحفص حدّاد ببغداد شد مردی با وی بود اصلع و سخن نمی گفت من بپرسیدم از اصحاب ابوحفص، از حال او، گفتند این مردیست که صد هزار درم بر وی نفقه کرده بود و صد هزار دیگر وام کرده هرگز ویرا زهره نبود که یک سخن بگوید.

اوست آن الکن با معنی و لفظ بی حد اوست آن اصلع با طره و زلف بسیار

چنگی طبیب بوالهوس، بگرفته زالی را مجس اصلع سری کش هر نفس، موئی است در پا ریخته