آتش زنه

شام تاریک وطن را فکرش افروزد چراغ همچنان کاندر فروزد آتش از آتش زنه

برفروز آتش زنه در دست توست یوسفت با توست اگر خود در چهی

هر شعله کز آتش زنهٔ عشق جهد در ما گیرد از آنکه ما سوخته‌ایم

سودای تو در چشم خرد ناخنه شد دئل سوخته و مهر تو آتش زنه شد

گر سنگ پذیرد آب جودش ز آتش زنه ضیمران ببینم

همی نعل اسبش چو آتش زنه زدی برق از میسر و میمنه

چو خوردش بر آن سنگ آتش زنه زبانه زدش آتش از روزنه

حرص از طبعش دمد چون برق از باران تیز آز از کلکش جهد چون آتش از آتش زنه

بلارک پرند است و آتش زنه بود زند و غودان خف و پود و هود

چشمه های آب زاید بر خلاف طبع از او گر بیاد طبع تو بر هم زنند آتش زنه