بظر

بظرف جود تو بحر عمان کم از قطره بوزن حلم تو کوه گران کم از مثقال

آنکه بآزاده خوئی و بظریفی است بر دل آزادگان عزیز و گرامی

تا خود چه شود کار من و ساقی و مطرب کاندل به لطافت برد و این بظرافت

قوله: وَ اسْتَمِعْ، السمع ادراک المسموع و الاستماع طلب ادراک المسموع بالاصغاء الیه، یَوْمَ یُنادِ الْمُنادِ، ای صفة یوم ینادی، محذوف المضاف و هو مفعول به و لیس بظرف و المنادی هو الملک النافخ فی الصور و هو اسرافیل و النداء نفخه، سمّی نداء من حیث انّه جعله للخروج و الحشر و انّما یقع ذلک بالنداء کاذان المؤذّن و علامات الرحیل فی العساکر. و قیل هو النداء حقیقة، مِنْ مَکانٍ قَرِیبٍ یعنی صخرة بیت المقدس هی اقرب الارض من السماء بثمانیة عشر میلا و موضعها وسط الارض یقف علیها الملک و یضع اصبعیه فی اذنیه و ینادی ایّتها العظام النخرة و الاوصال البالیة و اللحوم المتمزّقة و الشعور المتفرّقة قومی الی محاسبة ربّ العزّة و سمّی قریبا لان کلّ انسان یسمعه من طرف اذنه. و قیل المنادی هو اللَّه، و المکان القریب الاذن.

هر قدر بظرف حسن گنجید مشاطهٔ صنع بروی آراست

زاهد از عرفان ماکی بهره یابد عارفا چون بظرفش می نگنجد بحر بی پایان ما