بی حفاظ

از من سوال کرد خرد کز رکاب شاه بهر چه باز داشتی ای بی حفاظ چنگ

بدنیت و بی حفاظ، خیره کش و تیره دل نیست عجب گر کند؛ ایزدشان سنگ سار

گوییا مادر زمانه مرا کرده آن بی حفاظ نفرینم

نی که اول فضیل بود فضول رهزن و بی حفاظ همچون غول

دل برد و تن به دست بلای فراق داد آن بی حفاظ با من مسکین چه ها نکرد

در دل مرا ز مهر تو صد گنج وآنگهی هر بی حفاظ با من مسکین به کین بود

آخر ای بی حفاظ بی معنی هیچ حاصل نداشت آن دعوی

بی حفاظ و گدا و قحبه‌زنست کیسه پرداز و دزد و نقب‌زنست

چون در دلم نشست چرا ننگرد در او آن بی حفاظ دلبر و آن دل سیاه دوست

بی حفاظت چگونه دختر نعش بازماند درون ستر عفاف