خرم روان

چنانک این عروس از درم خرم است به زر بود خرم روان عنصری

پرواز کرده جان منوچهر سوی تو دیده تو را به کعبه و خرم روان شده

دل ملک ز شما شاد و جان ما خرسند خدای راضی و خرم روان پیغمبر

سپوزنده چون کام گرفت و لختی آرام یافت، افسانه دزد و آویز شهریارش چشم از دیدن دربست و لب از گفتن بردوخت. خاتون اشک یله کرد و بنیاد گله، که آن گرمی از چه رست و این سردی از چه خاست؟ چندان ویله پخت و پیله پرداخت که راز از دل بر زبان افتاد و زبان روشنگر درد نهان شد. نازنین یار شوهر دوست که پیمان کیهان شکسته بود و پاک دیده و پاکیزه دامن بر خاک کشته خویش نشسته خندان خندان بغل بر گشاد و سرهنگ را تنگ تنگ در بر کشید، دست بر سر و موی سود و بوسه بر لب و روی زد که چه جای تیمار و درد است و اشک گرم وناله سرد، جفت من در توش و تن با ساز و برگ است و دور از جان شیرین تو نوگذشته و تازه مرگ، اینک از خاکش بر آرم و آرامش خرم روان ترا بردار سپارم.

توانائی بندگان از تو شد مرا شاد و خرم روان از تو شد

تر و تازه خزان تو چو بهار خوی و خرم روان تو چو سحور

جهان نماند و خرم روان آدمی‌ای که باز ماند از او در جهان به نیکی یاد

زهی ز جاه تو قاصر ضمیر هر مخلوق خهی ز جود تو خرم روان هر موجود

از آن جایگه رفت خرم روان به پیش آمدش ژرف رودی روان