خط ببریده

من بدین خامه ببریده بی کام و زبان من بدین نامه شوریده بی نام و خطر

دلی می‌بایدت از خویش و از بیگانه ببریده ترا با این چه کارست ای ز من چون خویش بیگانه

که یعنی سپهبد گو شیر نر ز فیروزی از ببر ببریده سر

خم گشته چو قربانی و پرحلقه چو فتراک ببریده چو پیوندی و بشکسته چو پیمان

از خودی خود بکل ببریده‌اند شربت معنی به جان نوشیده‌اند

چه خویشی کرد آن بی‌چون عجب با این دل پرخون که ببریده‌ست آن خویشی ز خویشانم به جان تو

ای کاش دشمن بودمی نی دوست چون بر زعم من با دشمنان پیوسته‌ای و ز دوستان ببریده‌ای

گر بلبل طبعم نه مدیح تو سراید ببریده زبان باید و منقار شکسته

کز نیستان تا مرا ببریده‌اند در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند

گفت داودا تو هجرت دیده‌ای بهر من از همدمان ببریده‌ای