خسبان

کسی سرآمد گلزار غنچه خسبان است که بشکند سرش از بار درد، زانو را

فکر ما نشگفت اگر چون برگ گل رنگین بود سالها از غنچه خسبان گلستان بوده ایم

به فکر عندلیب بی‌نوای ما کجا افتد؟ که گل از غنچه خسبان است در کویی که من دانم

غنچه خسبانی که سر پیچیده اند از روزگار سر چو صائب بر سر زانوی استغنا نهند

فیض همّت طلب از صحبت بی پا و سران غنچه خسبان گره از کار صبا بگشایند

بویرانه خسبان غربت وطن که خود شمع خویشتند از سوختن

غنچه خسبان می ربایندم ز دست یکدگر تا سبکروحی نسیم صبحگاهم کرده است

ما که چون شبنم ز گل بالین و بستر داشتیم این زمان از غنچه خسبان سر کوی توییم

غنچه خسبانی که سر در جیب فکرت برده اند باده گلرنگ را در پرده دل می زنند

با تن آسانی میسر نیست اهل دل شدن هر که شب از غنچه خسبان است سر تا پا دل است