بدکام

چو او شد چه سازیم بهرام را چنان بندهٔ خرد و بدکام را

بجویید گفت این بلاجوی را بداندیش و بدکام و بدگوی را

بدین سر هردوان بدنام گشتیم بدان سر هردوان بدکام گشتیم

که آن نامهٔ شاه گیهان رسید ز بدکام دستش بباید کشید

نور جلال تو، خلعتی است بسنده کز تو برد هم چو سایه تا با بدکام

ببردند ز ایوان به راهام را جهود بداندیش و بدکام را

همه جنگ و پرخاش بدکام اوی که هرگز مبادا روان نام اوی

سپند چشم بدکام دو عالم می توان کردن شرابت می پرستد گریه مستانه ما را

تو کامران باش و دشمن تو سرگشته و مستمند و بدکام