حبابک

.در واقع سورفاکتانت(عامل سطح فعال) به عنوان یکی از مواد ترشح شده از برخی از سلول های حبابک (جزئی کیسه های هوایی)است.

کیسه‌زبانان به دو کلاد دسته‌بندی می‌شوند: خانواده‌های صدف‌دار که حلزون‌های حبابک‌دار Oxynoacea نامیده می‌شوند و خانواده‌های بی‌صدف که پَلمه‌آب‌ششان Plakobranchacea نام دارند.

سورفاکتانت جزء دیواره حبابک ها طبقه بندی می‌شود و اهمیت بالایی در باز نگه داشتن حبابک دارد همچنین باید گفته شود که این عامل سطح فعال در آخرین مراحل تشکیل جنین تشکیل می‌شود و به خاطر همین در نوزادانی که زود تر به دنیا می‌آیند سورفاکتانت به مقدار کم تولید شده است و این باعث می‌شود که نوزاد نتواند به درستی نفس بکشد برای همین نوزادان را داخل محفظه هایی قرار میدهند و هوا را با فشار وارد ریه های آنها می‌کنند و تا زمانی که سورفاکتانت در بدن نوزاد تشکیل شود او را در محفظه نگه می‌دارند.

حلزون‌های حبابک‌دار (نام علمی: Oxynoidae) نام یک تیره از زیرراسته کیسه‌زبانان است.

سیلیکا نامحلول در آب بوده و خاصیت تحریکی قوی دارد. بنابراین می‌تواند باعث فیبروز شدید و افزایش ابتلا به سل شود. ذرات سیلیکا می‌تواند وارد آلوئول‌های ریوی (=کیسه‌های هوایی یا حبابک‌های شش‌ها) شود. توسط ماکروفاژها بلع شده و نهایتاً وارد عروق لنفاوی داخل ریه و عقده‌های لنفاوی شود. این ترکیبات سیلیکاتی تبدیل به اسید سیلیکا می‌شوند که خاصیت سمی شدیدی برای بدن دارد.

حبابک‌دار زیتونی (نام علمی: Oxynoe olivacea) نام یک گونه از تیره حلزون‌های حبابک‌دار است.

خمیازه (کوتاه‌شده واژه خامیازه، یازه به معنای کشش) یا دهان‌دره یا فاژه (از فعل فاژیدن) (به انگلیسی: yawn)، بازکردن دهان و تنفس عمیق به صورت «غیرارادی» و گاهی همراه با کشش در دست‌ها و سینه است که تقریباً از زمان پیش از تولد و به عبارتی دقیق تر از دوره جنینی و در یازده هفته‌ای قابل مشاهده است. معمولاً خمیازه از نشانه‌های خواب است و موجب تهویه همه حبابک‌های تنفسی انسان می‌شود؛ زیرا در تنفس عادی طبیعی لزوماً چنین چیزی روی نمی‌دهد. این پدیده در انسان و برخی حیوانات دیده می‌شود، اما در بیشتر حیوانات امری است. تجارب و پژوهش‌ها نشان می‌دهند که این عمل، مسری است؛ به این معنا که اگر کسی در حضور شما خمیازه کشید، ناخودآگاه شما هم خمیازه خواهید کشید.

ماده مخاطی مجاری هادی دستگاه تنفس را می‌پوشاند؛ یعنی کیسه‌های هوایی ماده مخاطی ندارند. وجود ماکروفاژها در حبابک‌ها به ایمنی این بخش کمک می‌کنند. در سراسر لوله گوارش ماده مخاطی وجود دارد و دارای نقش‌های مختلفی است. مهم‌ترین نقش آن در لوله گوارش لغزنده کردن غذای عبوری است. بدین ترتیب مانع آسیب رسیدن به دیواره آن می‌شود. در معده ماده مخاطی ترشح شده از سلول‌های سطح آن به قدری زیاد است که مانند لایه ژله‌ای چسبناکی درآمده است. با افزوده شدن بیکربنات به این لایه سد محکمی برای دیواره معده در برابر اسید آن به وجود می‌آید.