اسکارلاتی

او از شاگردان الساندرو اسکارلاتی و سپس آرکانجلو کورلی بود.

کلمه «گالانت» از زبان فرانسوی گرفته شده‌است که حداقل تا قرن شانزدهم مورد استفاده قرار می‌گرفت. در اوایل قرن ۱۸، منظور از انسان گالانت (galant homme) آدمی مدگرا، زیبانگر، با فرهنگ و با فضیلت بود. به نظر می‌رسد که یوهان متیسون ، نظریه‌پرداز آلمانی، این اصطلاح را دوست داشته‌است. این عنوان در نخستین رساله او در سال ۱۷۱۳ به کار رفته‌است. (به جای سنزسریف که در اینجا به صورت ایتالیایی آورده شده‌است، متیسون از سبک رومان برای تأکید بر بسیاری از عبارات غیر آلمانی استفاده کرده‌است ((Mattheson 1713)؛ (Heartz and Brown 2001a))). متیسون ظاهراً اولین کسی بود که در رساله Das forschende Orchester به سال ۱۷۲۱ به موسیقی «سبک گالانت» اشاره کرده‌است. او سبک کم‌رنگ‌تر و مدرن‌تر گالانت را einem galanten Stylo نامگذاری کرد و در میان موسیقی‌دانان برجسته آن جیوانی بونونچینی، آنتونیو کالدارا، تیلمان، الساندرو اسکارلاتی، آنتونیو ویوالدی و جورج فردریک هندل (Heartz 2003) را قرار داد. تمامی آنها برای اپرا سریا ایتالیایی بر پایه صدا آهنگ می‌نوشتند و این شکل اپرایی شکل اصلی موسیقی گالانت بود.

آهنگسازان اوایل کلاسیک از جمله دومینیکو اسکارلاتی، پلاتی و خصوصاً سامارتینی و پرگولزی در یک موومان از چندین تم ملودیک مستقل و نسبتاً متضاد استفاده کرده‌اند که هر یک از آن‌ها دارای تونالیته مختلف ولی در ارتباط نزدیک با تونالیته اصلی‌اند؛ و این تم هر یک شامل عوامل ریتمیک، هارمونیک و دینامیک مختص به خود هم هستند بنابراین وجه مشخصه مهم سبک موسیقی کلاسیک در مقایسه با باروک، فراهم آوردن حوزه‌های مختلف بیان موسیقایی در هر موومان است که به وسیله تضاد تونالیته‌ها انجام می‌شود و هر یک از این تونالیته‌ها دارای ریتم‌هایی متضاد و جملاتی با قاعده و پریودیک‌اند. در دوره عظمت کلاسیسم، ارتباط تونالیته‌های مختلف در هر موومان منظم و به صورت یک قاعده کلی درآمد و تا دوره رمانتیک نیز باقی ماند؛ مثلاً در یک مومان به فرم سونات، رابطه تونالیته بین دو تم اصلی به صورت درجه تثبیت شد. البته در بعضی از آثار هایدن این دو منطقه تونالیته‌های مختلف هنوز فاقد تم‌های متضاد بود. در آثار دوره اواخر بتهون ارزش ساختمانی تغییر تونالیته‌های با ارزش رنگ‌آمیزی ارکستری درآمیخت و نتیجتاً تغییر تونالیته بیشتر برای تقویت رنگ‌آمیزی و قدرت بیان موسیقایی مورد استفاده قرار گرفت (این شیوه بعداً در رمانتیک‌ها خصوصاً آثار واگنر و ریچارد اشتراوس رایج شد). البته این شیوه خلاف اوایل کلاسیک و حتی اوایل رمانتیک‌ها (شوبرت و وبر) بود که بیشتر تغییرات تونالیته را به منظور اصول ساختمانی قطعه به کار می‌بردند.

شهرت او به واسطهٔ ترجمه مجموعه‌های کلاسیک و عاشقانه قدیمی بود. به ویژه ثبت کردن قطعه‌هایی از موزارت؛ و ثبت کردن و نوشتن نت‌هایی از بتهوون، شومان و اسکارلاتی. علاوه بر آن او برای اجراهای خودش با پیانو نیز نت‌نویسی می‌کرد. بدون شک کلارا یکی از بزرگترین پیانیست‌هایی است که آثار موزارت را بطرز شگفت‌آوری اجرا می‌کرد.

اسکارلاتی در ۲۶ ژوئیه ۱۹۹۰ در رم درگذشت.

دومِنیکو اِسکارلاتی (به ایتالیایی: Domenico Scarlatti) آهنگساز ایتالیایی و پسر الساندرو اسکارلاتی بود. او در ۲۶ اکتبر ۱۶۸۵ در ناپل به‌دنیا آمد و در ۲۳ ژوئیهٔ ۱۷۵۷ در مادرید درگذشت.

اَلِساندرو اِسکارلاتی (به ایتالیایی: Alessandro Scarlatti) آهنگساز ایتالیایی و پدر دومنیکو اسکارلاتی بود. او در ۲ مهٔ ۱۶۶۰ در تراپانی به‌دنیا آمد و در ۲۲ اکتبر ۱۷۲۵ در ناپل درگذشت. او به‌ویژه به‌خاطر اُپراهایش شناخته می‌شود. الساندرو اسکارلاتی بنیان‌گذار مکتب اپرای ناپل شمرده می‌شود.

یک تحقیق با نه سی دی منتشر شده توسط RCA Victor در سال ۱۹۹۸ شامل ضبط‌های کامل مجاز کپل، شامل اجرای مازورکا و سونات‌های شوپن و همچنین کنسرتوهایی از راخمانینف، پروکوفیف و خاتچاتوریان است. همچنین دارای موارد کمتری شناخته شده‌است، برخی از آنها اولین نسخه‌ها را شامل می‌شوند، از جمله پرلودهای شوستاکوویچ، سونات‌های اسکارلاتی و سونات پیانوی کاپلند. این مجموعه فروش قابل توجهی در سراسر جهان داشت و مخاطبان جدیدی را برای آثار کپل به ارمغان آورد.

از نمونه‌های رایج موسیقی شبانی، آخرین حرکت (موومان) کنسرتو کریسمس از کورلی (اپ ۶، شماره ۸)، سومین حرکت کنسرتو بهار ویوالدی از چهار فصل، حرکت پیفا در آهنگ مسیحا از هندل، نخستین حرکات Pastorale (BWV 590) برای اُرگ از باخ، و سینفونیا است. اسکارلاتی نمونه‌هایی از این موسیقی را در سونات‌های صفحه‌کلید خود نوشته بوده‌است و بسیاری از آهنگسازان دیگر در دوران گذار بین باروک و کلاسیک، به ویژه آهنگسازان فرانسوی (مارک آنتوان شارپنتیر)، از این روش استفاده کردند. بخشی از موسیقی شبانی در William Tell Overture از روسینی بسیار برجسته است.

او مجموعه‌ای شامل ۳۳ سونات پیانو از دومنیکو اسکارلاتی، سونات‌های پیانوی شوبرت، کنسرتو پیانوهای موتسارت، و کنسرتو پیانوهای بتهوون را اجرا و منتشر کرده‌است.