احمد تیمور

احمد تیمور

معنی کلمه احمد تیمور در دانشنامه عمومی

احمد تیمور ( ۱۸۷۱–۱۹۳۰ ) ادیب و تاریخ نگار مصری بود. در قاهره زاده شد و هنگامی که سه ماهه بود، پدرش اسماعیل بن محمد درگذشت، خواهرش عایشه او را تربیت کرد. نخستین آموزش ها را در مدرسه فرانسوی فراگرفت و ادبیات را نزد علمای روزگارش خواند. در بیست و نه سالگی، همسرش درگذشت و دیگر ازدواج نکرد. در کتابخانه های شخصی خود گوشه گیر شد. در ۱۳۴۰ق/۱۹۲۱م فرزندش محمد تیمور درگذشت. موارد کتابخانهٔ شخصی او ۱۹۵۲۷ جلد بود که ۸۶۷۳ مورد، نسخه های خطی را شامل می شود. این کتابخانه به وصیت او در سال ۱۹۳۲ به دارالکتب المصریه اهدا شد و عنوان «خزانهٔ تیموریه» برگرفت.

معنی کلمه احمد تیمور در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] «احمد بن اسماعیل بن محمد تیمور»، معروف به تیمور پاشا، ادیب، پژوهشگر و مورخ مصری بود.
وی فرزند یکی از خاندان های بزرگ مصری بود که در دوران خردسالی پدرش را از دست داد و خواهرش عایشه تیموریه، سرپرستی وی را به عهده گرفت.
خاندان
اصل خاندان تیموری از کردستان عراق و شهر موصل است. محمد کاشف جد وی، اولین کس از این خاندان بود که همراه سپاهیان محمدعلی پاشا (حاکم وقت)، به منظور جنگ با ممالیک به مصر آمد. بعدها پسر وی اسماعیل (پدر احمد) نیز مسئول دیوان اسماعیل خدیوی در مصر گردید.
تحصیلات
احمد در ابتدا با زبان های عربی، فرانسوی، ترکی و تا حدودی فارسی آشنا شد؛ پس از آن وارد مدرسه فرانسوی مارسل در قاهره گردید. او سپس از محضر بزرگان علم و ادب، بهره مند شد. نخستین استاد وی شیخ عبدالوهاب رضوان مخللاتی (محلاتی) و پس از او، شیخ حسن طویل و محمد محمود شنقیطی بودند که علوم عقلی و نقلی را به وی آموختند. سرای وی در آن ایام، محل تردد بزرگان علم ادب، امثال شیخ محمد عبده، سامی بارودی و اسماعیل صبری شاعر مصری بود. تیمور پاشا همچنین با شیخ طاهر جزائری و محمد کردعلی (وزیر معارف وقت سوریه) آشنایی و پیوند داشت و آشنایی خود با شیخ حسن طویل و بهره مندی از وی را از بزرگ ترین نعمت های الهی برای خود به شمار می آورد. ارادت وی به شیخ محمد عبده به حدی بود که در مجاورت منزل او، خانه ای خرید تا بتواند از مصاحبت وی بیشتر بهره مند گردد.
فعالیت ها
...

جملاتی از کاربرد کلمه احمد تیمور

سعدالدین کاشغری و عبدالرحمن جامی، طریقه نقشبندی را در عاصمهٔ هرات، بیش از پیش، رواج دادند و هرات یکی از مراکز تجمع نقشبندیان شد. در سمرقند، اگر چه در زمان خواجه نظام‌الدین خاموش، نقشبندیان اندک نبودند پس از مهاجرت خواجه عبیدالله احرار بدانجا نقشبندیان سمرقندی، بسیار شدند و سمرقند در عهد سلطنت سلطان ابوسعید و سلطان احمد تیموری به صورت مجمع و مرکز پیروان نقشبندی درآمد.
مردمان خزل در ترکیه و عراق پیرو آیین ایزدی می‌باشند در عراق و ایران نیز جمعیت بسیار زیادی از مردم خزل پیرو ادیان همسو با ایزدی می‌باشند. ایزدی به کردی Êzidî (تلفظ: إزدی) از ادیان باستانی رایج در کردستان است و پیروان آن در عراق، ایران، ترکیه، سوریه ارمنستان و آذربایجان زندگی می‌کنند. بخشی از مردم ایل خزل در کرمانشاه و همدان پیرو اهل حق می‌باشند و گروه دیگر مردم خزل اگرچه مسلمان شیعی محسوب می‌شوند اما رسم و رسومات آیین یاری از جمله نذر مال داوتی، جشن خاونکار، قسم کر داوت و … را انجام می‌دهند. نخستین بار احمد تیمور پاشا بود که در کتاب «الیَزیدیه و مَنشاء نحلَتِهِم» به این مسئله اشاره می‌کند که :از ایزدی پیش از قرن ششم هجری قمری در تاریخ اشاره ای نشده و این هنگامی است که شیخ عدی به میان آنها آمده و طریقهٔ «عدویه» را در میان آنها بنیان نهاده‌است. ابوفراس در کتاب خود (تألیف ۷۵۲ هجری قمری) آنها را به همین نام خوانده‌است. در کتب مقدس یارسان و خصوصا کتاب « نامه سرانجام » در مورد هفت تن پیران که آخرین فرد آنها « بابایادگار » است نیز نشان از پرستش مهر توسط این گروه در ادوار کهن میدهد .
اهل این کیش، به‌وسیلهٔ شیخ عدی بن مسافر اموی که عوام وی را «شیخ عدی» (Şêx Edî) می‌نامند مسلمان شدند. اولین دانشمندی که توجه محققان را به آن‌ها جلب کرد، احمد تیمور پاشا بود که در کتاب «الیَزیدیه و مَنشاء نحلَتِهِم» به این مسئله اشاره می‌کند که از این قوم پیش از قرن ششم هجری قمری نامی در تاریخ نیامده بود که این زمان همان زمانی است که شیخ عدی به میان آن‌ها آمده و طریقهٔ «عدویه» را در میان آن‌ها بنیان نهاده‌است. ابوفراس در کتاب خود که به سال ۷۵۲ هجری قمری تألیف شده‌است آن‌ها را به همین نام خوانده‌است.