یک خایه

که از خایه تا ناف او بردرید جهانجوی تیغ از میان برکشید

هیچ دانی به چشم من چون بود کیر و خایه که در خور کون بود

زره بود و دیبای پرمایه بود ز زر کرده آگنده صد خایه بود

اگر صد ذی ذکر چون من زمایه شدی آن چار خایه

ای خایه به دست تو اسیرم بنموده‌ای از جماع سیرم

از آن خایه ی زرّ سیصد هزار فرستد مر این بارگه را نثار