گهرزا ی

آن روز گر از لاله چمن بود عقیقین، امروز هم از ژاله دمن هست گهرزا

ای بحر گهرزای که موج تو عدو را از نکبت نکبا سوی در دور فرستد

صائب جریده باش که اندیشه عیال سازد عقیم، طبع گهرزای مرد را

آخر آن لفظ گهرزای دل آرایت کو آخر آن طوطی گویای شکرخایت کو

تا تو به چشم آمدی از پس این، هیچ گه در رخ خوبان ندید چشم گهرزای من

شاهدی بهتر از این چشم گهرزای تو نیست خیز کاین جای تو نیست

شد باز گهر طبع گهرزای معزی شد یار فلک عقل فلکسای معزی

ور گوهری ز درج معانی در اوفتاد پاینده باد بحر گهرزای بی کران

سخنم زاده ی جانست و گهر زاده ی کان بلکه دریا خجل از طبع گهرزای منست