گل و گوش

چو اندر گلستان آید، گل و گلبن سجود آرد چو در شکرستان آید، قصب بر قند پیچاند

سه چیز ترا سه چیز داده است جمال خد را خط و زلف را گل و عارض خال

قامت نهال و چهره گل و طره یاسمین گلشن تویی، تو را به تماشا چه احتیاج؟

رویت گل و لبت شکر و این عجب که نیست جز درد سر به حاصل ازان گل شکر مرا

هرگز به کسی آفتی از من نرسیده ست همچون گل و می آتشم از عالم آب است

بر گردِ‌رخت سبزه و گل سر زده در هم دارد چمنت برگ گل و سبزة تر هم

فصل گل و خون گرم حریفان بسیار تا توبه بود خاطر یاران شکند؟

جمعی ز کتاب سخنت می جویند جمعی ز گل و نسترنت می جویند

خلق او خلق شاه را ماند که از او دل گل و شکر چیند

گلخن چه میکنم بریاضی روم کزو هر دم بمن نسیم گل و یاسمن رسد