گل خندان قدیم

چو سنبل سربتابم از گلستان اگر رخسار گل خندان نبینم

گر ز خار هجر گریی سیف فرغانی چو ابر از نسیم وصل روزی همچو گل خندان شوی

باز اهلی دهن دوست چو گل خندان است میوزد جان امید از لب جان پرور دوست

می‌دهد بویی از آن برگ گل خندان مرا جای آن دارد اگر گریه‌کنان می‌خوانمش

بر رخم گر زره قهر ببندی در وصل می برم ای گل خندان به خدای تو پناه

دیگران گردند زرد از بیم آن تو چو گل خندان گه سود و زیان

نقد در نار خوش شود رخشان همچو در باغها گل خندان

که جمله ترشی‌ها بدان گوار شود که تو ترش نکنی روی ای گل خندان

بازم ز دیده ای گل خندان چه می روی چاکم چو گل فکنده به دامان چه می روی

بیرون خرم ام ای گل خندان که در چمن آیین نوبهار بیاد تو بسته اند