گل خندان جدید

برای معشوق (قاسم) از استعاره‌های گل و سرو استفاده شده‌است؛ او همچون گل خندان است و همچون سرو می‌خرامد. کاشفی در تشبیهی بدیع، قاسم را به درختی سرو در روضهٔ (=باغ) شهدا مانند کرده‌است.

به زیر بال بلبل غنچه گردد از حیا پنهان ز هر جانب که آن شوخ گل خندان شود پیدا

گل خندان همی بینم شکفته درگلستانش همیشه چشم من‌گریان از آن‌گلهای خندانش

سویم آن بت بدخو دوش با درنگ آمد با لب چو گل خندان بهر صلح و جنگ آمد

بود تا روی گل خندان ز اشک ابر آزاری بود تا بزم مُل پنهان ز چشم زاهد و اعمی

همره غیر تو همچون گل خندان باشی چیست باعث که به من دست و گریبان باشی

هر جا رسیده قصه چشم و تبسمش نرگس دمیده و گل خندان برآمده

مادر بیچاره ات کنار گهواره ات منتظر ناله ات ای گل خندان من

یار دل بر بود و از من روی پنهان کرد و رفت ای گل خندان مرا چون ابر گریان کرد و رفت

تو از خاک شهیدان می‌روی چون شاخ گل خندان وگرنه شمع گریان از سر پروانه می‌خیزد

دشمن چه فسون خواند که آن شمع دل افروز بنشست چو شاخ گل خندان و حزین خاست