گل بهی

بگامی میتوان بنیاد ما کند بهی میتوان از هم پراکند

چو او ز گنجه بفال بهی برون آمد یکیش گفتی این و یکیش گفتی آن

مردم آرایند و شرم این و تمیز و فهم این می نخواهد دید دنیا، بعد ازین روی بهی

بهی و بتری در ما سرشته‌ست چنان چون نیک و بد بر ما نبشته‌ست

کجا بنگرد ابر آبان مهی به روی ترنج و به چهر بهی

گر بهی خود روانت نهراسد ور بدی زاهدت بنشناسد

به ده چوبهٔ تیر آن سوار بهی زده پهلوان کرد میدان تهی

خطا سرودم، آورده ام مدیح شهی که از تمام جهانش فزونی است و بهی

در این طریق، سبکبار و تندرست، بهی از آنکه بارگران، پشت را شکست دهد

بمشام دل آزرده رسد بوی بهی گر بدست آورد آن سیب زنخدان دل من