کین جوی

سپهبد ز خون دشت چون کرد جوی بهرسو که از کین همی کرد روی

چو ‌در کین ‌طلعت ‌افروزد دنیایش گوی خرّادش چو بر زین قامت افرازد ستایش جوی بر زینش

بردندم از بر تو گروهی ستیزه جوی کرده ز کین و خشم دل و روی را خضاب

بوک از تاثیر جوی انگبین شهد گردد در تنم این زهر کین

تو هم گر پذیری نباشد شگفت نباید جهان جوی را کین گرفت