کین اور

نه شمشیر گندآوران کند بود که کین آوری ز اختر تند بود

به جدت لشکر روی زمین گشتند کین آور ندیدند از سمند او به غیر از پای بر جایی

چو کیوان در ایوان هفتم خزید ز کین آوری لب بدندان گزید

چو لشکر برانم به کین آوری به تو بر سر آرم همه داوری

هر که سوزد زحسد سینهٔ کین آور او گل کند آتش نمرود ز خاکستر او

بیاری هیتال کین آوری همی آسمان بر زمین آوری

سپه را براند به کین آوری که من هم ابا لشکر خاوری

به کین آوری با کسی بر ستیز که از وی گزیرت بود یا گریز

میان را ببستی به کین آوری بایران نکردی مگر سروری

زبانت مهربان با من روانت باز کین آور یکی بیدادگر میر است و دیگر دادگر داور