کوه لنگر

کوه طاقت برنمی آید به استیلای عشق بحر را لنگر کجا می سازد از طوفان تهی؟

زهی وقار تو افکنده آن‌چنان لنگر که کوه را نرسد لاف سنگ و دعوی هنگ

خود کوه لنگری و، دلت سنگ خاره است لعل تو آتش است و، تکلم شراره است

لنگر تمکین نمی گردد خزان را سنگ راه لاله می بندد عبث با کوه دامان را به هم

از هر صدا نبازم چون کوه لنگر خویش بحر گران وقارم درپاس گوهر خویش