کوه بر

باغ برکند پرنیان و پرند کوه پوشید توزی و کتان

یکی مرغ دیدم چو کوه گران که از هیبتش خیره گشتی روان

ای خوبتر از لیلی بیم است که چون مجنون عشق تو بگرداند در کوه و بیابانم

چو بر دامن کوه بنشست ماه یلان بازگشتند ز آوردگاه

برق با سرعت عزمت همه صبرست و سکون کوه با صدمه حکمت همه سیرست و شتاب

چو دیده بسته یکدم آرمیدند به دم خود را فراز کوه دیدند

بسان ابر آذاری خروشان فرود آمد ز کوه آشفته اکوان

که چندانی غم و اندوه دارم که گوئی بر دلی صد کوه دارم

هژبران به دشت و گوزنان به کوه شده غرقه‌خون گرو‌ها گروه

جواب مدعی نشنیده گوشی از لب صبرم که هرگز بر نمی گیرد صدا از کوه تمکینم