کور و کر

کس در زمانه مردم و راحت بهم نیافت در شهر کور و آینه با هم که یافتست؟

باز بعضی عاشق دُرّ و گهر از ره حق بازمانده کور و کر

وصف ذات قدر ایشان را نباشد منتهی عارفان حیران در اینجا عقل ها کور و کرند

فکر فرنگ پیش مجاز آورد سجود بینای کور و مست تماشای رنگ و بوست

نفخ صورست از تو جود و کرم دست بذل تو کور و مرده درم

خلق شهری جملگی سمع و بصر گشته خلق شهر دیگر کور و کر

ور به گوش هوش و چشم دل همی کور و کری از ملک چون نکته گویم چون تویی از انس و جان

همه نان کور و حجره زادانند ریش خود می‌ریند و شادانند

قابل ضو بود اگر چه کور بود شد ازین اعراض او کور و کبود

ببین اکنون که کور و کر شبان شد علوم دین همه بر آسمان شد