کفر به اخرت

زلف زنجیر وَشش کز سر ایمان برخاست رقم کفر به ما بر بنشاند و بنشست

خواجو بدر دیر شو و کعبه طلب کن زیرا که من از کفر به اسلام رسیدم

نفاق و کفر به ایمان بدل شود، که اگر به نی دمند برآید از آن صدای اذان

کفر به جنگ آمد و ایمان به صلح عشق بزد آتش در صلح و جنگ

دل کفر به دین‌داری زو کرد خریداری دردا که به سر باری اسلام زیانم کرد

گر شد ایمانم به کفر زلف شبرنگش بدل ظلمت این کفر به از نور آن ایمان که بود

به فغان آمده ز تیغش کفر به خروش آمده ز دستش زر

اکنون گوش دار: کفر اول که ظاهر است که خود همه عموم خلق را معلوم باشد که چون نشانی و علامتی از علامات شرع رد کند یا تکذیب، کافر باشد؛ این کفر ظاهر است. اما کفر دوم که به نفس تعلق دارد؛ و نفس‌، بت باشد که «النَّفْسُ هِیَ الصَنَمُ الأکْبَر»؛ و بت‌، خدایی کند. «أَفَرأَیْتَ مَن اتَّخَذَ إِلهَهُ هواه» این باشد. مگر که ابراهیم- صلوات الرَّحمن علیه- از اینجا گفت: «وَأجنُبنی وَبَنیَّ أَنْ نَعْبُدَ الأصنامَ». این کفر به نفس تعلق دارد که خدای هواپرستان باشد؛ بعدما که ما همه خود گرفتار این کفر شده‌‬ایم، هنوز در کون و مکان باشد آنکس که رخت از کون و مکان برگرفت. اول مقامی که بر وی عرض کنند مقامی باشد که چون آن مقام بیند، پندارد مگر که صانع است؛ اگر در این مقام بازماند و توقف کند، از این قوم باشد که «إِنَّما سُلْطانُه علی الَّذینَ یَتَولَّونَه وَالَّذینَ هُمْ مُشْرِکون» هر روز صد هزار سالک بدین مقام رسند و اندر آنجا بمانند که «وکانَ مِنَ الکافِرینَ» خود گواهی می‬‌دهد این مقام را.

شده نزدیک کنم کفر به اقوال نصیری خلق گیرم که شمارند مرا کافر دیگر

صفت کفر به شعر تو در افزود چنانک بق‌بق از فاضلی و طنطنه از خاقانی