کشته زار

نه چون یک سواران درآیم به کار کشم چند تن تا شوم کشته زار

کنون گنج تاراج و دستان اسیر پسر زار کشته به پیکان تیر

ای همچو من بسی را عشق تو زار کشته وین دل بتیغ هجرت شد چند بار کشته

تخم وفا و مهر در این کهنه کشته زار آن گه عیان شود که بود موسم درو

روی هوا ز رخنه کند پر نگار عکس جرم زمین ز کشته کند لاله زار تیغ

بسا کس کز آن تیغ کشته شود تن بخت تو زار و گشته شود

چه با لذت جفاکاری که می‌بکشی بدین زاری پس آنگه عاشق کشته تو را گوید چو خوش خویی

کسی کو به من هست همراه و یار مراو نیز چون من شود کشته زار

شب‌هنگام قارن به پییش نوذر رفته و از کشته‌شدن برادر زار می‌گرید.

خسرو خسته بر درت کشته تیر غمزه شد هیچ نگفتی، ای فلان، کشته زار من تویی

تو جوان هستی و من مادر زار و پیرم تو اگر کشته شوی من ز غمت می میرم