چشمه گاه

حكيمان ، براى انسان ، و روش او با خرد و هوى و آزش چنين مثال آورده اند، كه آدمى ، همچون سوارى ست كه با خويش سگى دارد. اگر سگ پيشاپيش برود، پسرو خويش را به هر مردارى مى كشاند و گاه ، به چپ مى رود و گاه ، به راستو سوار و اسب را به گمراهى و نيستى مى برد. و اگر اسب پيشرو باشد، به كوه ها وبيشه ها بالا رود و از راه ، دور شود و به خار و خاشاك پا نهد و هر سه را به رنج افكند و احوالشان به بدى انجامد. اما، چون سوار رهنمونى كند، بهترين راه ، برگزيندو آن ها را به چشمه سارهاى گوارا و بهترين مكان ها رساند و سوار و اسب و سگ به خوشحالى به سر برند.