چراغ اسیا

رخ زرد مرا، از ناتوانی، در بیاض مو نمایان کرده مانند چراغ آسیا پیری

اگر خواهد خدا کارت بدست دشمنان سازد بزور باد میگردد چراغ آسیا روشن

(زخورشید اختر ما تیره روزان کی جلا گیرد؟ چه پرتو چشم روزن از چراغ آسیا گیرد؟)

در غبار دل نهانم چون چراغ آسیا گر غبارآلود باشد حرف من، بر من بپوش

کشتهٔ گرد کدورت شد چراغ خاطرم طالعی همچون چراغ آسیا باشد مرا

زبان شکوه فرسودی ز چرخ بیوفا دارم دلی در گرد کلفت چون چراغ آسیا دارم

ز رویش گرد خط روزی که بر می خاست، دانستم که می سازد چراغ آسیا، خورشید تابان را

دل چرخ از غبار خاطر من چون نیندیشد مکرر آفتابش را چراغ آسیا کردم

نیست ممکن کز غبار کلفت دوران سلیم اختر ما چون چراغ آسیا روشن شود