چراغ اسمانی

چراغ آسمانی بود عقل اندر سر خاکی ز باد عجب کشتیم این چراغ آسمانی را

جهان چون روز روشن بود بر چشمم شب تاری تو گوئی شمع رخسارش چراغ آسمانی بود

چون کعبه سرآمد زمینی چون مهر چراغ آسمانی

کمال مرد دین پرور نه از دنیا درج گیرد چراغ آسمانی را نه از روغن ضیا باشد

تو شبهای سیه دیدی چه دانی فروغ این چراغ آسمانی

زمی شد چهره آن مهرعالمتاب روشنتر چراغ آسمانی می شودازآب روشنتر