چادر پوشیدن

یک نظرسنجی که در سال ۲۰۱۴ توسط مؤسسه تحقیقات اجتماعی دانشگاه میشیگان انجام شد، از ساکنان هفت کشور با اکثریت مسلمان (مصر، عراق، لبنان، تونس، ترکیه، پاکستان و عربستان سعودی) پرسید که کدام سبک لباس زنانه را بیشتر مناسب در عموم می‌دانند. این نظرسنجی نشان داد که روسری (به شکل تنگ یا گشاد آن) توسط اکثر پاسخ دهندگان در مصر، عراق، تونس و ترکیه انتخاب شده است. نرخ پاسخ برای مردم ترکیه فقط حدود ۶۰٪ بود. در عربستان سعودی، ۶۳ درصد به حجاب نقاب ترجیح دادند. در پاکستان نقاب، عبای چادری تمام قد و روسری هر کدام حدود یک سوم آرا را به خود اختصاص دادند. در حالی که در لبنان نیمی از پاسخ‌دهندگان نمونه (که شامل مسیحیان و دروزی‌ها می‌شد) اصلاً پوشش سر را انتخاب نکردند. این نظرسنجی «تفاوت قابل توجهی» را در ترجیحات بین مردان و زنان مورد بررسی نشان نداد، به جز در پاکستان، جایی که مردان بیشتری از پوشش زنان محافظه کار حمایت می‌کردند. با این حال، زنان به شدت از حق زنان برای انتخاب نحوه لباس پوشیدن حمایت می‌کنند. افرادی که تحصیلات دانشگاهی دارند نسبت به افرادی که تحصیلات دانشگاهی ندارند در انتخاب خود محافظه کارتر هستند و بیشتر از حق زنان برای تصمیم‌گیری در مورد سبک لباس پوشیدنشان حمایت می‌کنند، مگر در عربستان سعودی.

تمنا زریاب پریانی در فضای مجازی فعال بود و با هشتگ «نه به حجاب اجباری» با پوشیدن چادری مبارزه می‌کرد. او در یکی از آخرین پست‌های خود نوشته بود: «... چادری و روپوش‌های سیاه در فرهنگ افغانستان جای نداشته و پوششی خلاف فرهنگ اجتماعی و دینی مردم افغانستان می‌باشد که گروه طالبان زنان این سرزمین را مجبور به پوشیدن این لباس‌های وارداتی نموده‌است.»

سپس اقدامات رسمی تحت حکومت محمدرضا پهلوی موجب آرامش جامعه شد و پوشیدن روسری یا چادر دیگر جرم به‌شمار نمی‌آمد، اما از نظر حکومت حجاب مانع قابل توجهی برای بالا رفتن از نردبان اجتماعی شد زیرا این نشان از عقب ماندگی و شاخص بودن محسوب می‌شد. تبعیض علیه زنانی که روسری یا چادر به سر داشتند هنوز هم گسترده بود و برخی از مراکز از پذیرش زنان دارای با حجاب خودداری می‌کردند.

در سال ۱۹۹۰ با یکی از همکارانش ازدواج کرده و صاحب یکی پسر شد. شوهرش در سال ۱۹۹۱ کشته شد. پس از سقوط دولت در سال ۱۹۹۲ وی در دولت اسلامی افغانستان در طول جنگ‌های کابل به عنوان مسئول آموزش زنان در شاخه‌های دفاع هوایی ارتش خدمت کرد. به‌هرحال از پرش با چتر منع شده بود و محرومیت‌های جدیدی مانند پوشیدن چادر عربی در انظار عمومی داشت. بعد از اینکه در سال ۱۹۹۶ طالبان قدرت را در کشور در دست گرفت، او مجبور به خروج از ارتش شد و به علت بیوه بودن محدود به ماندن در خانه شد. او به کارهای عجیبی مثل خیاطی پرداخته و مدرسه مخفیانه‌ای برای دخترها تأسیس کرد.

در سال ۲۰۱۱، پیدایش ناگهانی گروهی از زنان چادرپوش یهودی در اسرائیل که برایشان لقب «فرقه طالبانی» در نظر گرفته شد، بانی آن شد که دیوان عالی عدالت اسرائیل اینکه «آیا در چارچوب دموکراسی اسرائیل، اقدام افراطی این زنان بنیادگرای یهودی، حق آنان است یا سوء استفاده از دموکراسی» را بررسی کند. حقوقدانان اسرائیلی اعلام کردند که پدر و مادرهایی که دختران‌شان را به بهره‌گیری از این «پوشش عجیب» تشویق می‌کنند «دچار سوءبرداشت از زندگی» هستند. چنین چیزی می‌توانسته است که اساس قانونی برای اقدام ضد این دسته پدر و مادرها شود و فرزندان‌شان را نیز به نهادهای آموزشی و تربیتی بفرستد. در این دوران، پوشیدن چیزهایی چون چادر برای مردم این کشور تازگی داشت.