پیش امدگی فک بالا

هنگام توصیف رابطهٔ بین دندان‌های پیش فک بالا و فک پایین، دسته‌های زیر طبقه‌بندی رابطهٔ پیشین Angle را تشکیل می‌دهند:

دندان‌های عقل، اَشکال بسیار متفاوتی دارند و در فک بالا معمولاً دارای تاج مثلثی شکل و ریشه‌های به هم چسبیده هستند. دندان‌های عقل فک پایین، کوچک‌ترین دندان از دندان‌های دائمی آسیا بوده و دارای ریشه‌های کوچک‌تر از حد معمول است که معمولاً به یکدیگر چسبیده هستند.

تماس‌های متعدد بین دندان‌های فک بالا و پایین در حرکات جانبی در سمت کاری که در آن تماس همزمان چندین دندان به عنوان یک گروه برای توزیع نیروهای اکلوزالی عمل می‌کند.

به هریک از دو استخوان نامنظمی که بخش اعظم استخوان‌بندی قسمت میانی صورت را تشکیل می‌دهند و در ساختار کام و کف حفرهٔ چشم و حفرهٔ اشکی نقش دارند، فک بالا، بَرواره یا ماگزیلا (Maxilla) می‌گویند.

این ماهیچه از استخوان فک بالا و آرواره انسان آغاز شده و به پوست اطراف لب‌ها منتهی می‌شود. خونرسانی این عضله از شاخه‌های سرخرگ چهره‌ای می‌باشد.

سقف دهان اعصاب خود را از اعصاب بزرگ کامی می‌گیرد که رشته‌هایشان را از عصب فک بالا (ماگزیلاری) می‌گیرند.

۳ فک بالای دستگاه و وابسته‌های آن که حرکت خود را از الکترو موتوری که در قسمت پایه سمت راست نصب شده‌است، می‌گیرد.

طبقه‌بندی تراز یاناترازی دندانی نقش مهمی در تشخیص و برنامه‌ریزی درمان در ارتودنسی ایفا می‌کند. برای توصیف رابطهٔ دندان‌های آسیای فک بالا با دندان‌های آسیای فک پایین، طبقه‌بندی ناهنجاری دندانی Angle سال‌هاست که معمولاً استفاده می‌شود. این سیستم همچنین در تلاش برای طبقه‌بندی رابطهٔ بین دندان‌های پیش دو قوس نیز تطبیق داده شده است.

موقعیت بین‌دندانه‌ای (ICP)، که به عنوان تراز عادتی دندان‌ها، موقعیت عادتی یا جفت‌شدن (بایت) راحت دندان‌ها نیز شناخته می‌شود، به عنوان موقعیتی تعریف می‌شود که در آن دندان‌های فک بالا و فک پایین در حداکثر در هم‌رفتگی با یکدیگر جفت می‌شوند. این موقعیت معمولاً آسان‌ترین موقعیت برای ثبت است و تقریباً همیشه تراز دندانی است که بیمار در هنگام درخواست «گاز گرفتن» به آن می‌رسد. این نوع بسته‌شدن فکی است که بیمار به آن عادت دارد، از این رو گاهی اوقات جفت‌شدن (بایت) عادتی نامیده می‌شود.

تأثیر سطوح تماس دندان‌های پیشین فک پایین و بالا بر حرکات فک پایین با اوربایت و اورجت دندان‌های پیشین فک بالا مشخص می‌شود.