پیترو دلاواله

زبان‌نگارهٔ فارسی باستان، مدتی پس از فروپاشی سلسلهٔ هخامنشی، رو به فراموشی گذاشت و حتی آخرین نوشته‌ای که به فارسی باستان نوشته شده، به خط آرامی است؛ بنابراین تا مدت‌ها کسی نه محتوای آنان را می‌دانست و نه از اصالت آن‌ها آگاه بود. مدت‌ها سپری شد تا توجه گردشگران غربی به این نوشته‌های کهن جلب شد. پیترو دلاواله ایتالیایی در اوایل سدهٔ هفدهم و هم‌زمان با دورهٔ صفوی، تصویری از آن‌ها ثبت نمود. بعدها چند تن دیگر نیز دست به کارهای مشابه زدند؛ ولی هیچ‌کس در پی خواندن آنان برنیامد. از اواخر سدهٔ هجدهم تلاش‌ها برای خواندن این نوشته‌ها آغاز شد. این پیگیری‌ها — که عمدتاً از سوی پژوهشگرانی آلمانی دنبال می‌شد — تا مدت‌ها نتیجه‌ای در برنداشت و حتی نوشته‌ها را به‌اشتباه، متعلق به دورهٔ اشکانی می‌پنداشتند. بعدها نظام خطی چپ‌به‌راست و واژه‌جداکن‌ها شناسایی شد و تشخیص میان خطوط فارسی باستان با خط‌های کتیبه‌های چندزبانهٔ دیگر، فراهم شد.

کمپفر تعداد گرجی‌هایی که در اصفهان سکنی گزیده و مسلمان شده بودند را ۲۰٬۰۰۰ تخمین زده است. دن گارسیا علت خلق و خوی خوب اصفهانی‌های آن زمان را حشر و نشر با گرجی‌ها و ارامنه بیان کرده است. پیترو دلاواله سخن از دیدار با چند خواهر گرجی در اصفهان رانده است که پس از حملهٔ شاه عباس به ایران آمده بودند. شاه عباس کوشش می‌کرد آن‌ها را مسلمان نماید ولی با امتناع آنها، موقعیتشان که از سوی دربار تأمین مالی می‌شدند به خطر افتاد و مورد بی‌مهری واقع شده و در عسرت و تنگدستی روزگار می‌گذرانیدند.

از سیاحان اروپایی، دن گارسیا، آدام اولئاریوس، کمپفر، پیترو دلاواله، و شاردن به زندگی و سکونت گرجی‌ها در اصفهان اشاره کرده‌اند.

در سال ۱۶۲۱ پیشاهنگ شرقی‌شناس کشور ایتالیا به نام پیترو دلاواله ویرانه‌های تخت جمشید را توصیف نمود و از پنج علامت خطوط میخی نسخه‌هایی عکس‌برداری، یعنی شبیه‌نویسی کرد. با توجه به سمت و جهت استقرار علائم چنین استنباط نمود که خطوط مزبور باید از چپ به راست خوانده شود. دلاواله علائم میخی را به دقت نسخه‌برداری کرد و جهت خواندن خطوط مزبور را تعیین نمود.

در میان جهانگردان ایتالیایی، که از دوره امپراتوری مغولان به بعد خاطرات سفرهای خود به آسیا را نوشته‌اند، پیترو دلاواله مقام ارزنده‌ای دارد. او سفرنامه بسیار با ارزشی دربارهٔ ترکیه، ایران و هند از خود به جا گذاشت. پیترو دلاواله در ۱۶۱۷م / ۱۰۲۶ ه‍.ق به حضور شاه عباس اول رسید و در حدود ۶ سال در ایران ماند. او در کتابش، شرح کاملی از وقایع شاه عباس اول، به ویژه مراسم دربار او داده‌است.

به عقیدهٔ مورخان مدرن، شخصیت پیچیدهٔ شاه عباس، او را به «مردی متدین و مهربان و در عین حال زیرک و بیرحم، کنجکاو و بصیر و در عین حال نامطمئن و پارانوئید» تبدیل کرد. ناظران اروپایی او را مبارزی ماهر، بی‌باک، با اعتماد به نفس و آگاه می‌دانستند و تحت تأثیر شخصیتش قرار گرفتند. پیترو دلاواله در سال ۱۶۱۸ او را «زیرک و به شدت هشیار و دلیر» توصیف کرد. عباس به فارسی و آذری تسلط داشت و معمولاً با لحنی دوستانه صحبت می‌کرد. با این حال، او گاهی به شدت خشمگین و کینه‌توز می‌شد.

گرچه بسیاری از مهاجرین به سبب ناسازگاری آب و هوا تلف شدند اما پیترو دلاواله در زمان خود تعداد آن‌ها را چنین می‌نویسد: ۴۰٬۰۰۰ تن ارمنی، ۱۲٬۰۰۰ تن گرجی، ۷٬۰۰۰ تن یهودی و ۲۰٬۰۰۰ تن مسلمان.

به گفته پیترو دلاواله: «او دارای طبیعتی غمگین است و به طوری که من فکر می‌کنم افکار گوناگون نیز به این حالت او کمک می‌کنند. شاید علت اساسی غم عمیق شاه مرگ فرزندش صفی میرزای جوان باشد که همه به لیاقت و فراست او امیدواری زیادی داشتند. شاه پس از این که به او مظنون شد و او را کشت، فهمید که اشتباه بزرگی مرتکب شده است و می‌گویند این پدر غم زده هر روز مدت زیادی به این مناسبت گریه می‌کند. کسانی که به این وضع آشنایی ندارند و فقط شاه را از روی اطوار و حرکات غمگین او قضاوت می‌کنند به این نتیجه می‌رسند که او گرفتار بیماری روحی است. باید اشاره کنم که شاه در درون خود و همچنین به مناسبت افکار رنج آور مربوط به جنگ و غیره بسیار محزون و افسرده است و گرچه در میان مردم کاملاً عکس این رفتار می‌کند و خود را شاد نشان می‌دهد با این حال گاه به گاه روحیه او از خلال حرکات و اطوارش نمایان می‌شود».