معنی کلمه پوشاک پیامبر در دانشنامه اسلامی
بی گمان لباس می تواند نمودی از افکار و اندیشه های پنهان هر فرد باشد. انسان ها خواسته و ناخواسته با طرح و رنگ و نوع پوششی که از خود ارائه می دهند، نیم رخی از وجودشان را به دیگران می نمایانند و به افراد دیگر این امکان را می دهند که با تامل و کنکاش در چگونگی پوشش آنها ، به ابعادی نهفته از شخصیت درونی آنها پی برده، آنها را بهتر بشناسند؛ چرا که «از کوزه برون همان تراود که در اوست» بیان نوع پوشش و لباس های حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم)، فتح بابی است در جهت شناخت هر چه بیشتر ایشان، خاصه که ایشان به فرموده خداوند در قرآن، اسوه ای حسنه برای جهانیان است.
سادگی در لباس حضرت
درباره پوشش و پوشاک حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) آنچه که بیش از همه توجه را به خود معطوف می دارد، بی تکلفی ایشان است. لباسش چون دیگر مردم بود، ساده و ارزان، در عین حال بسیار تمیز و مرتب و بر این پاکیزگی تاکید می ورزیدند. هر چه برایش فراهم می شد، می پوشید. اعم از اینکه لنگ باشد یا پیراهن، جبه یا غیر آن باشد. چرا که لباسش پوشش بود نه مایه فخرش، از اینکه لباس مایه فخر مردم گردد بشدت بی زار بود و از آن نهی می فرمود و آن را موجب لعن ملائکه آسمانها و زمین می دانست. بسیار می شد که جز یک روپوش لباسی دیگر به تن نداشت و دو سوی آن را میان شانه اش گره می زد و با همان لباس بر جنازه ها با مردم نماز می خواند و کارهای روزمره را انجام می دادند. گاه عبای کهنه وصله داری به تن می کرد و می فرمود: «من بنده ام و لباس بندگان را می پوشم.» بسیار می شد که لباس خشن به بر می کرد و از جمله وصایایش به ابوذر پوشیدن لباس خشن و جامه درشت بود تا غرور و خودخواهی به شخص راه نیابد. بلندای لباسش تا بالای قوزک پا بود. و بیشتر از این را روا نمی داشتند و آن را نهی می کردند.روپوشی را که به تن می کردند تا نصف ساق پایشان را می پوشاند. روپوشی که حضرت به بر می کردند معمولا قمیصی بود گشاد با آستین هایی تنگ که تا انگشتان دستشان را در بر می گرفت. به لباس گشاد علاقه داشتند و لباس تنگ را وا می گذاشتند. بر ایشان راحت ترین لباس، لباسی بود که قابل تاشدن باشد. غیر از لباس هایی که در روز های جمعه به تن می کردند و دو جامه داشتند که خاص روزهای جمعه بود. شلوار می پوشیدند، شلواری را که به بر می کردند نیز به مانند لباسهایشان از قوزک پایشان فراتر نمی رفت. زمانی هم که شلوار نداشتند لباس بلندی می پوشیدند بنام «شحله» که کار شلوار را می کرد، می فرمودند: «هر که پیراهن بلند پیدا نکند شلوار بپوشد.» و «امت من از بی شلواری و عریانی رانها نهی شده اند.» گاه پارچه ای راه راه به تن می کردند و از آن شلوار تهیه می کردند که به تن حضرت بسیار زیبا می آمد، بواسطه آن که سیاهی آن با سفیدی ساق و پشت پای حضرت کاملا تناسب داشت. بنابر سنت انبیا پیراهن را قبل از شلوارشان می پوشیدند. لباس را همواره از جانب راست می پوشیدند و از طرف چپ بیرون می آوردند. روزهای جمعه آغازین روز پوشیدنی های نوشان بود. همواره عادتشان بر این بود که لباس نوشان را با حمد خدا بپوشند و بعد جامه کهنشان را انفاق کنند و بدین کار نیز توصیه می فرمودند.
جنس لباس ها
به رسم انبیا سلف (علیه السّلام) کتان می پوشیدند. اما قالب لباسشان از پنبه بود، جز در مواقع بیماری و ناچاری لباس پیشمین و مویین نمی پوشیدند.
رنگ لباس ها
...