پس نواختر
جملاتی از کاربرد کلمه پس نواختر
بیش از پانصد کتاب و مقاله و تحقیق دربارهٔ موضوع «ستاره» وجود دارد که از آن نور آسمانی که مغان را هدایت کرد؛ تفسیرهای گوناگونی به میان آورده‌اند. برخی از یک نواختر سخن گفته‌اند: ستاره‌ای که به‌طور ناگهانی روشنایی اش زیاد می‌شود.
دفتر مرکزی تلگرام‌های ستاره‌شناسی، اطلاعات مربوط به دنباله‌دار، ماه، نواختر، ابرنواختر و دیگر رویدادهای ستاره‌شناسی گذرا را گردآوری و پخش می‌کند. دفتر مرکزی تلگرام‌های ستاره‌شناسی همچنین اولویت‌بندی اکتشاف [چه کسی به آن این اختیار را داده؟] و تخصیص سرواژه و نام‌گذاری اجرام آسمانی تازه را انجام می‌دهد.
پس از آن این ستارگان منفجر شده و تبدیل به نواختر می‌گردند.
هرچه ستاره بزرگ‌تر باشد میزان نواختر بزرگ‌تر خواهد بود.
پس از آن این ستاره‌ها بسته به نوع نواختر ادامه عمر می‌دهند.
اَبَرنُواَختَر یا سوپِرنوا (به انگلیسی: Supernova) یک انفجار عظیم و درخشان ستاره‌ای است. این انفجار زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ پرجرم در حال مرگ، شروع به خاموش شدن می‌کند. آن گاه به‌طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند. انهدام انفجاری ستاره به آنچه ابرنواختر نامیده می‌شود، می‌انجامد (که بسیار نورانی‌تر از نواختر است) و باقیمانده ستاره را به صورت یک تپ‌اختر (پالسار)، یا ستاره نوترونی یا شاید سیاهچاله برجای می‌گذارند.
پی ماکیان، بر خلاف عنوان اولیه اش، نواختر به معنای امروزی نیست. امروزه عنوان نواختر دجاجه به یک نواختر واقعی گفته می‌شود که در سال ۱۹۷۵ (میلادی) از دید زمین در ماکیان (صورت فلکی) به اوج درخشش خود رسید. اخترشناسان امروزی ستاره پی ماکیان را از نوع متغیرهای آبی درخشان به‌شمار می‌آورند. فاصله ستاره پی ماکیان از زمین در حدود ۶۰۰۰ سال نوری است. درخشندگیش را در حدود ۷۰۰۰۰۰ برابر درخشندگی خورشید برآورد کرده‌اند. دمای سطح آن حدود ۲۰۰۰۰ درجه (دما) کلوین از دمای سطح خورشید که حدود ۵۷۰۰ درجه (دما) کلوین است، بیشتر است.جرم (فیزیک) پی ماکیان حدود ۴۰ جرم خورشیدی می‌باشد.این ستاره‌های پرجرم، در مصرف سوخت هسته‌هایشان اعتدال را رعایت نمی‌کنند و آن را بی‌محابا به مصرف می‌رسانند و گهگاهی مقداری ماده (فیزیک) نیز از خود دفع می‌کنند. از این رو نسبت به ستاره‌های کم جرم تر، عمر نسبتاً کوتاهی دارند:فقط چند میلیون سال؛ امّا از عمر خورشید، حدّاقل ۵ میلیارد سال می‌گذرد.طیف عجیب پی ماکیان نیز گواه از مطلب بالا دارد.در طیف این گونه ستاره‌ها خطوط نشری پهنی وجود دارند که حاکی از وجود لایه‌های گاز در حال انبساط بر گرد این ستاره‌ها هستند.قسمت‌های بیرونی این لایه‌ها، بر اثر فشار تابشی، با سرعتی بیشتر از قسمت‌های داخلی منبسط می‌شوند و سرانجام به شکل باد ستاره‌ای در می‌آیند.
دو نوع سحابی تابان دیگر نیز وجود دارند: بقایای ابر نواختری و سحابی‌های سیاره‌ای. هر دو اینها از مواد دفع شده ستارگان در حال مرگ تشکیل شده‌اند.