پر کاره

گنه کاره را نیست کشتن هنر گنه را ببایست کشت ای پسر

مانده در کار خویش بیچاره وندرین کارگاه، هر کاره

ستم کاره کوپال در دشت جنگ به ایستاده و گرز کینش به چنگ

امیر گنه:‌ای سُوته دلْ، مه غَمْ‌خواره هزار و یکی، ته نوم بسازه کاره

مستی ده و هستی ده ای غمزه خماره تو دلبر و استادی ما عاشق و این کاره

ز بی روی هر کاره برتاب روی بیندیش و نایاب هرگز مجوی

اگر مُبتلایِ ستم کاره شاه به خدمت شدی زندگانی مخواه