پذیرایی خانواده
معنی کلمه پذیرایی خانواده در ویکی واژه
جملاتی از کاربرد کلمه پذیرایی خانواده
روزگاری خانه فکری، به عنوان مرکز تجارت و بازرگانی در بندرلنگه شهرت داشت به همین علت در ساخت این بنا دو بخش اندرونی و بیرونی برای اسکان خانواده فکری و پذیرایی از مهمانان و تجار در نظر گرفته شد.
علاوه بر این در برخی از نواحی تالش‌نشین منطقه علاوه بر چهارشنبه سوری قبل از عید در اولین شب چهارشنبه سال نو نیز این مراسم به همراه مراسم چهارشنبه خاتون برگزار می‌شود. معمولاً در این شب پذیرایی نیز در برخی از خانواده‌ها بین نزدیکان و فامیل‌ها انجام می‌شود و این کار بهانه خوبی برای به جا آوردن سنت حسنه «صله رحم» است. از دیگر مراسم قدیمی این منطقه هم می‌توان مراسم آینه تاوادانی (در زبان گیلکی به معنی آینه انداختن) را برای پیشواز از نوروز در فومن و صومعه‌سرا و نواحی اطراف نام برد که امروزه تا حدودی به فراموشی سپرده شده است. این مراسم با آغاز نوروز توسط چند جوان اجرا می‌شود در این مراسم معمولاً آینه‌ای با گل بنفشه و پامچال و شاخه‌های درخت شمشاد تزیین کرده و بعد آن را به گونه‌ای وارد خانه‌های همسایه کرده و به اتاق آنان می‌اندازند و در پایان از صاحب‌خانه هدیه می‌گیرند.
همایون از قلمروی گورکانی، با ۴۰ مرد و همسرش بیگا بیگم و همراهانش با راهپیمایی طولانی از طریق کوه‌ها و دره‌ها، به ایران آمد و در دربار صفویان پناهنده شد. از جمله رنج‌هایی که آنها در طول راهپیمایی کشیدند این بود که مجبور بودند با گوشت اسب جوشیده شده در کلاه خود سربازان، زندگی کنند. این سختی‌ها، تا رسیدن آنها به هرات، ادامه داشت. با این حال پس از ورود به هرات، دوباره توانستند طعم زندگی راحت را بچشند. هنگام ورود به شهر، از سوی محافظان سلطنتی مورد استقبال قرار گرفتند و از آنها با غذاها و لباس مجلل پذیرایی شد. به آنها اقامتگاه‌های خوبی داده شد و جاده‌ها قبل از ورود آنها تمیز و پاکیزه شده بودند. شاه طهماسب، برخلاف خانواده خود همایون، از وی و همراهانش استقبال کرد، و با او به عنوان یک مهمان سلطنتی رفتار کرد. در هرات همایون به گشت و گذار پرداخت و از دیدن آثار هنری و معماری ایرانی شگفت زده شد: بیشتر اینها، کارهای سلطان تیموری حسین بایقرا و مادربزرگش، شاهزاده خانم گوهرشاد آغا، بود؛ بنابراین او توانست شاهکارهای نیاکان و خاندان خود را از نزدیک ببیند و آنها را تحسین کند.
دوگ میچل در بوفالو، نیویورک زاده شده و در ۱۳ مارس ۲۰۲۰ در کلینیک کلیولند درگذشت. هنگام مرگ وی، همسرش دو ژانگ که از دانشگاه ویرجینیای غربی دکترای تخصصی دارد، در قید حیات بود. پس از مرگ او، اعضای خانواده‌اش در روز سه شنبه ۱۷ مارس، از مهمانان در خدمات سوخت‌گاه و خاکسپاری بوسچ – کلیولند، ۴۳۳۴ جاده پیرل، کلیولند، اوهایو – پذیرایی نمودند.
دو جشن اصلی تاجیک های سین‌کیانگ، نوروز (سال نوی ایرانی) و جشن پیلیک است. درست قبل از شروع جشن نوروز یا « چِد چادِر » (در زبان سریکالی به معنی نظافت خانه)، خانواده‌ها با جدیت خانه‌های خود را تمیز می‌کنند و بر روی دیوارهای داخلی پوتوک (آرد گندم) می‌پاشند تا سالی موفق داشته باشند. هر خانواده به مناسبت نوروز یک کیک می پزد تا با مهمانان به اشتراک بگذارد. از میهمانان با پاشیدن مقداری پوتوک (آرد گندم) روی شانه راستشان پذیرایی می شود.
این بنا با مساحتی در حدود ۹۰۰۰ مترمربع در دو طبقه و یک نیم طبقه احداث و در ابتدا به عنوان محلی برای پذیرایی میهمانان خارجی در نظر گرفته شد، اما پس از پایان ساخت به محل سکونت محمدرضا پهلوی و خانواده‌اش اختصاص یافت.
<<شاه عباس، بعد از عزیمت از تفلیس به سوی گغامیا (گغاماباک) اردوی خود را در آنجا برپاداشت، ولی خود شاه در روستای مازراآ مهمان ملیک شاه نظر گردید. ملیک شاه نظر مسیحی ارمنی بود و چنان پذیرایی شایانی از شاه به عمل آورد که جزو محارم او گردید. شاه عباس علاوه بر دادن انعام و بخشیدن خلعت شاه نظر با فرمانی جداگانه لقب ملیک به او اعطا نموده و حکمرانی سرزمین‌های دیگری را نیز به او و برادرش واگذار کرد. بعلاوه طی فرمانی با مهر شاه، حکومت سرزمین‌های اعطایی، نسل اندرنسل در خانواده او موروثی گردید.
باغ ترشیزی باغی ایرانی در هفت کیلومتری شرق سبزوار است متعلق به خانوادهٔ ایرج ترشیزی، از خانواده‌های ثروتمند سبزواری و صاحب اولین گاراژ باربری و مسافربری شهر. عمارتی متقارن با دورنمای اصلی شمالی–جنوبی دارد. عمارت اصلی مشتمل بر تالار پذیرایی، پنج‌دری، اتاق‌های نشیمن، دالان، و راهروست. ساختمان جنبی شامل آب‌انبار، حوض‌خانه، بادگیرخانه، مطبخ، و انباری است. عمارت با گچ‌بری، يزدی‌بندی گچی، نيم‌طاق ورودی‌ها و آجركاری تزئین شده‌است.
). علفه نام موادی بوده‌است که پادشاهان برای پذیرایی از سفیران و همراهان آنان مصرف می‌کرده‌اند. این رسم ریشه در عقاید کهن خراسانیان دارد که معتقد بوده‌اند در چهارشنبه سوری روح مردگان آزاد است و به سوی اقوام خود می‌آید؛ بنابراین مردم برای خوشامد درگذشتگانشان، حلوا یا نوعی نان روغنی بنام چلپک را با یک کاسه آب روی پشت بام می‌گذارند. یک نان روغنی دیگر هم در روستاهای سبزوار می‌پزند و آن را در تمام روستا پخش می‌کنند و مردم با خوردن آن برای روح درگذشتگان فاتحه می‌خوانند. البته رسم علفه در اغلب شهرهای خراسان از جمله شیروان هم جاریست. رسم دیگر مردم در غرب خراسان رضوی کوزه شکستن بوده‌است. مردم ظرف‌های کهنه و کوزه‌های جرم‌گرفته را به پشت بام می‌بردند و می‌شکستند. البته نوع دیگر این رسم این است که مقداری نمک به نشانه بدبختی و مقداری زغال به نشانه سیاه‌روزی و مقداری و یک سکه را به نشانه تنگدستی در یک کوزه می‌ریزند و کوزه را به یکی از اعضای خانواده می‌دهند که از بالای بام به کوچه بیندازد و بگوید: «درد و بلای خنه (خانه) را ریختم در کوچه». این سنت برای دفع بلاها از خانواده اجرا می‌شود و نشانه امید مردم به خوشبختی و موفقیت در سال آینده است.