ویولون زن

ویلیامز پس از اتمام تحصیلاتش در آموزشگاه جولیارد به لس‌آنجلس بازگشته و فعالیت حرفه‌ای خود را در زمینه صنعت فیلم، توسط همکاری با آهنگسازانی چون «فرانتس وکسمن»، «برنارد هرمان» و «آلفرد نیومن» آغاز کرد و به خاطر چیره‌دستی‌اش در تصنیف موسیقی برای جاز، پیانو و سمفونی، توجه هالیوود را به خود معطوف نمود. او پس از سه بار نامزد شدن برای دریافت جایزه اسکار، نهایتاً در سال ۱۹۷۱ برای بهترین تنظیم در موسیقی متن فیلم ویولون‌زن روی بام برای نخستین بار موفق به دریافت این جایزه شد. در اوایل دهه هفتاد، ویلیامز خود را وقف آهنگسازی برای فیلم‌های ژانر فاجعه‌ای مانند حادثه پوزئیدون، زمین‌لرزه و آسمان‌خراش جهنمی نمود.

از ۵۵ سمفونی‌ای که موتسارت نوشته فقط ۴۱ سمفونی دارای امضای وی است و تمامی آن‌ها از نظر هنر و تکنیک جزء شاهکارهای موسیقی جهان به‌شمار می‌آیند. از جمع ۲۷ کنسرتوی پیانوی او ۱۷ تا از کنسرتوهای او در وین نوشته شد و باقی آن‌ها را در طول سفرهای گوناگونش به امید به دست آوردن شغل مناسب نوشت. علاوه بر سمفونی‌ها و کنسرتوهای پیانوی بسیار معروفش، موتسارت تعداد زیادی کنسرتو برای کلارینت، اُبوا، هورن، فلوت، بَسِت هورن، ویولا و ویولون نوشت. در آن زمان تعدادی ساز مانند پانتومیم، آرمونیکا، و انواع مختلفی از سازهای بادی وجود داشت که خیلی از آن‌ها به دلیل پیشرفت در دنیای موسیقی دیگر نواخته نمی‌شدند، موتسارت برای این سازها نیز قطعه‌هایی ساخت. او ۲۳ کوارتت برای ویولون (String Quartet)، در حدود ۱۹ سونات برای پیانو، چندین فانتزی، آندانته، دیوِرتیم، کویینتت و هِکسِت، تعدادی کار برای کلیسا، و چندین مَس نوشت. او علاقهٔ زیادی به نوشتن اُپرا داشت و موزیک ۲۲ اُپرای بی‌نظیر را ساخت. امروز قطعات شیرین اپراهای او به نام آریا (Aria) به عنوان آهنگ‌های جداگانه خوانده می‌شوند.

فواصل پنجم ثانویه به‌جای فواصل چهارم موردنیاز، غیرکوک‌نوازی در هورن‌ها، گام‌های کامل شش‌تایی در نت‌های زیر برای ویولون‌ها، ارکستراسیون نامرتب، همراهی سنگین برای خط ملودی بسیار کوچک موومان چهارم، مدولاسیون به گام‌های نادرست فرم سونات در موومان اول، آغاز موومان آهسته در سُل ماژور به‌جای دو ماژور، یک ملودی احساسی در بخش فوگ.

در آغاز قرن اخیر بر اثر تحولاتی که در جهان و کشور پدید آمد، آگاهی مردم اعتلا می‌یابد. هنرستان‌های متعددی در نقاطی از کشور تأسیس می‌شود که در همگانی شدن هنر و ایجاد علاقه در مردم، نقش بسزایی دارد. رسام نیز به یادگیری هنرهای دیگر علاقه‌مند می‌شود. گلدوزی، موسیقی و تئاتر را تجربه می‌کند و در یکی از کلاسهای موسیقی نواختن ویولون را فرا می‌گیرد.

موومان دوم حرکتی آرام و پیوسته دارد. ویولون‌ها و ویولا مکرراً با تریادهای شکسته همدیگر را ملاقات می‌کنند و خط هارمونیک باس نیز با پرش‌های اکتاوی این دو را پشتیبانی می‌کند.

حسن کامکار در سن ۱۷ سالگی با سازهای سنتی و به‌ویژه ویولون آشنا شد و چون در ارتش سلفژ را فرا گرفته بود، این ساز را بدون استاد و با استفاده از نت‌ها و ردیف‌های چاپ شده از ابوالحسن صبا تمرین کرد. او تمام سازهای ایرانی از قبیل سنتور، تار، سه‌تار و کمانچه را بدون استاد فرا گرفت و نیز می‌توانست به راحتی این سازها را کوک کند که نشان‌دهندهٔ استعداد بسیار زیاد وی است.

تا قبل از سدهٔ بیستم میلادی بسیاری از کنترباس‌ها تنها سه سیم داشتند؛ در مقابلِ سازهای معمول خانوادهٔ ویولا دا گامبا که پنج یا شش سیم داشتند، یا سازهای خانوادهٔ ویولون که چهار سیم داشتند.

موومان اول با ارائهٔ تم نخست توسط ویولن ۱ و همراهی آکوردهای بادی آغاز می‌شود. سپس همین روند در یک اکتاو بم‌تر ادامه پیدا می‌کند. آرپژهای ویولون‌ها و همراهی شکستهٔ ویولا و ویولنسل در ادامهٔ موومان قابل توجه است. پایان این موومان تکراری بر تم اول است، اما شیوهٔ گسترش تم دوم برای آن به کار گرفته می‌شود.

موومان چهارم با ارائهٔ ملودی تم اول توسط ویولون‌ها آغاز می‌شود، سپس تمام ارکستر با تکرار این موتیف‌ها وارد می‌شود. سنکپ‌های ضرب دوم هر میزان در آن بسیار مشهودند. بخش میانی با یک مکث غیرمنتظره آغاز می‌شود، سپس با بخشی تیره در دو مینور ادامه پیدا می‌کند. پس از گسترش و مرور تم‌ها، کودا سر رسیده و با آکوردهایی در لا ماژور پایان می‌پذیرد.

پال برن، در کتاب تاریخی از کنترباس، با اشاره به چندین منبع می‌گوید کنترباس به عنوان یک بیس حقیقی در خانوادهٔ ویولون ریشه دارد. وی توضیح می‌دهد، در صورتی که شکل ظاهری کنترباس به خانوادهٔ ویولا دا گامبا شبیه می‌باشد، اما ساختمان داخلی‌اش تقریباً با سازهای خانوادهٔ ویولون برابری می‌کند، و با ساختمان داخلی ویولاها بسیار متفاوت است.