وصیت نامه امام خمینی

ماریا آنتونیا (۱۶۶۹–۱۶۹۲)، دختر لئوپولد و مارگارت، در سال ۱۶۸۵ با ماکسیمیلیان دوم امانوئل، انتخابگر بایرن ازدواج کرد و در ۲۸ اکتبر ۱۶۹۲، آنها صاحب پسری به نام جوزف فردیناند شدند. بر اساس معاهده لاهه اکتبر ۱۶۹۸، بین فرانسه، بریتانیا و جمهوری هلند، جوزف پنج ساله به عنوان وارث کارلوس دوم تعیین شد. در مقابل، فرانسه و اتریش بخش‌هایی از سرزمین‌های اروپایی اسپانیا را دریافت خواهند کرد. کاراوس از پذیرش این امر خودداری کرد. در ۱۴ نوامبر ۱۶۹۸، او وصیت نامه‌ای را منتشر کرد که سلطنت اسپانیایی را به ژوزف فردیناند واگذار کرد. با این حال، مرگ دومی بر اثر آبله در فوریه ۱۶۹۹ این ترتیبات را از بین برد.

جکسون در وصیت نامه خود در سال ۲۰۰۲ نوشت که چنانچه مادرش کاترین، قبل از دیانا درگذشت، حضانت فرزندان مایکل بر عهده دیانا قرار خواهد گرفت.

شوقی افندی ربّانی (۱۲۷۶–۱۳۳۶ هجری شمسی، ۱۸۹۷–۱۹۵۷ میلادی) که به شوقی افندی هم شناخته می‌شود، نوه دختری عبدالبهاء بود، و طبق وصیت نامه عبدالبهاء (الواح وصایا) پس از وی، مسئولیّت رهبری جامعه بهائی را به مدت ۳۶ سال تا درگذشتش بر عهده گرفت.

طبق دستورالعمل‌های نوبل، هیئت نوبل نروژ برای اعطای جایزه صلح تأسیس شد که اعضای آن اندکی پس از تأیید وصیت نامه در آوریل ۱۸۹۷ مشخص شدند. پس از آن، به زودی، دیگر سازمان‌های اهدا کننده جوایز تعیین شدند. در ۷ ژوئن مؤسسه کارولینسکا، ۹ ژوئن آکادمی سوئد و در ۱۱ ژوئن فرهنگستان پادشاهی علوم سوئد معرفی شدند. بنیاد نوبل در مورد آیین‌نامه نحوه اعطای جوایز به توافق رسید و در سال ۱۹۰۰، اساسنامه تازه نوشته شده بنیاد نوبل توسط پادشاه اسکار دوم اعلان شد. در سال ۱۹۰۵، اتحادیه خصوصی بین سوئد و نروژ منحل شد.

فیدلر در وصیت نامه‌اش درخواست کرد، هر چیزی که از اموالش باقی مانده، در صندوقی جمع‌آوری و سودش تا ۱۶ اوت ۱۹۶۹ ذخیره شود، سپس تمام مبلغ به وارث مذکر بعد از پسرش پیتر پرداخت شود. اما در سال ۱۹۴۶ هیچ اثری از این پول پیدا نشد.

الواح وصایا وصیت نامه عبدالبهاء، مبین آثار دین بهائی می‌باشد. این اثر شامل ۳ لوح است، که در آن وظایف ایادیان امرالله و همچنین مقام ولایت امری مشخص گردیده‌است. در این الواح عبدالبهاء، شوقی افندی را به عنوان جانشین خویش در مقام ولی امرالله اعلام می‌کند و نظامی برای انتخابات بیت العدل اعظم، موسسه‌ای که بهاءالله تشکیل آن را تعیین کرده بود، مشخص می‌نماید. الواح وصایا نخستین بار به صورت عمومی در ۳ ژانویه ۱۹۲۲، یک ماه بعد از درگذشت عبدالبهاء خوانده شد.

لیدی آدلیندا پلیفورد، نویسنده یک مجموعه کتاب معمایی کودکان، فرزندان، وکلا، هرکول پوآرو و ادوارد کچپول کارآگاه اسکاتلندیارد را در خانه خود در ایردلند گرد هم می‌آورد. او قصد دارد تغییراتی را در وصیت نامه خود اعلام کند که نزدیکان او را شوکه می‌کند؛ قصد دارد که همه اموال خود را به منشی خود که از بیماری لاعلاج رنج برده و تنها چند هفته زنده می‌ماند به ارث بگذارد.

تومویا هنگام ملاقات با کوتومی به‌یاد نمی‌آورد که او در دوران کودکی با او دوست بوده‌است تا اینکه تصادف اتوبوسی باعث شد که کوتومی جلوی همهٔ دوستانش از حال برود. تومویا او را در خانه‌اش ملاقات می‌کند و متوجه می‌شود که پس از مرگ والدین کوتومی در یک سانحهٔ هوایی، ارتباط آنها با یکدیگر قطع شده‌است. او که دیگر نمی‌خواهد درد از دست دادن کسانی که برایش اهمیت دارند را احساس کند، از تومویا می‌خواهد که او را تنها بگذارد. تومویا که می‌خواهد کوتومی را از گذشته‌اش دور کند، تصمیم می‌گیرد باغچهٔ حیاطش را بازسازی کند؛ در حالی که اعضای باشگاه درام تصمیم می‌گیرند یک ویولن به او هدیه دهند که متأسفانه از بین می‌رود. روز بعد، سرپرست کوتومی چمدان پدر و مادرش را به او می‌دهد. داخل آن چمدان، یک خرس عروسکی و وصیت نامه‌ای از جانب پدر و مادرش است که در آن از کوتومی می‌خواهند آنطور که دوست دارد زندگی کند و در بزرگسالی‌اش دختر خوبی باشد. کوتومی متوجه می‌شود والدینش حتی پس از مرگ همچنان او را دوست می‌دارند و به‌همین دلیل گریه می‌کند. پس از آن خوشحال می‌شود و اعضای باشگاه درام برای تولد او، ویولن دیگری را هدیه می‌دهند.

با طراوت‌ترین و بهاری‌ترین شعر او تحت عنوان چوپان کاتسویا یک قصیدهٔ تخیلی است که شاعر زندگی یک خانوادهٔ گرجی را در سرزمین‌های کوهستانی گرجستان و همچنین عدن گرجستان را هنگام نبود جنگ و بلایای طبیعی به تصویر می‌کشد. درون مایهٔ همهٔ تألیفات او را می‌توان با یک تفکر و تأمل مذهبی در نوشته‌های او در وصیت نامه‌اش و همچنین نوشته‌های روی سنگ قبر او استنتاج نمود.

در سال ۴ بعد از میلاد او به رگیوم منتقل شد. آگوستوس همچنین به مادر او اجازه داد ژولیا را در جزیره همراهی کند. وقتی آگوستوس درگذشت و تیبریوس امپراتور شد، وضعیت ژولیا بدتر شد. تیبریوس درآمد او را گرفت و او را از خروج از خانه منع کرد. او در سال ۱۴ میلادی به دلیل سوء تغذیه درگذشت. به گفته نویسنده رومی قرن پنجم، ماکروبیوس، او زنی شوخ و باهوش و مورد علاقه مردم بود. با این حال، آگوستوس به او رحم نکرد و او را «بیماری در بدن من» خواند. سرانجام، موردی در وصیت نامه آگوستوس دفن او در مقبره خانوادگی را ممنوع کرد.