همایه تن
جملاتی از کاربرد کلمه همایه تن
آن‌ها چهار عملکرد دارند: (۱) احاطه کردن نورن‌ها و نگه داشتنشان در محل؛ (۲) تأمین مواد مغذی و اکسیژن نورونها؛ (۳) عایق کردن نورونها نسبت به هم؛ (۴) تخریب بیماری‌زاها و حذف نورون‌های مرده. همچنین، نوروگلیاها نقشی در انتقال عصبی و اتصالات همایه، و فرآیندهای فیزیولوژیکی چون تنفس دارند. در حالی که زمانی تصور می‌شد گلیال‌ها به نسبت ۱۰ به ۱ از نورونها بیشترند (به ازای هر نورون ۹ یا ۱۰ نوروگلیا)، مطالعات اخیر با استفاده از روش‌های جدید تر و باز ارزیابی کردن تاریخچه شواهد کمی، نشانگر این است که نسبت کلی گلیال‌ها به نورونها ۱ به ۱ است، و این نسبت بین بافت‌های مختلف مغزی به‌طور قابل توجهی متغیر است.
مغز انسان حاوی حدود هشتاد و شش میلیارد نورون است که هر کدام توانایی ارتباط و تأثیر روی تعداد زیادی نورون دیگر را دارد. سازوکار مؤثر و کارآمدی نیاز است تا ارتباط بین این تعداد نجومی از نورونها را برقرار کند. این ارتباط با استفاده از همایه صورت می‌گیرد. اگرچه تعداد زیادی همایه وجود دارد، ولی می‌توان آن‌ها را به دو دسته تقسیم‌بندی کرد: سیناپس الکتریکی و سیناپس شیمیایی. در سیناپس الکتریکی جریان از شکاف پیوندگاه جاری می‌شود. در مقابل، سیناپس شیمیایی قادر به ارتباط سلول به سلول توسط ترشح پیام‌رسان عصبی می‌باشد. این عامل‌های شیمیایی که توسط نورون پیش سیناپسی ترشح می‌شوند، جریان‌های ثانویه در نورون پس سیناپسی را به وسیلهٔ فعال کردن گیرنده‌های خاصی تولید می‌کنند. در حدود ۱۰۰ نوع پیام‌رسان عصبی شناخته شده‌است.درمغز انسان نورون های رابط در سیناپس با نورون حرکتی پیش سیناپس محسوب می شود که ممکن است فاقد میلین باشد
نورونها، بنیادین‌ترین سلول های عصبی هستند. این یاخته‌ها کار پردازش و رسانش پیام‌های عصبی را بر دوش دارند. نورونها از راه رشته‌هایی به نام دندریت پیام را دریافت کرده و از راه رشته‌های دیگری به نام آکسون پیام را به یاخته دیگر رسانش می‌کنند. در همایه نورونها (سلول‌های عصبی) به یکدیگر یا به اندام‌های بدن پیوسته نمی‌شوند، بلکه تنها در نزدیکی هم قرار می‌گیرند و با تراوش پیام رسان‌های عصبی (مانند گلوتامات، استیل کولین یا نور اپی نفرین) پیوند برقرار می‌گردد.
اگر ناقلین عصبی در فضای همایه بمانند باعث می‌شوند که یاخته پس سیناپسی مدام تحریک شود برای همین آنزیم‌هایی ناقلین عصبی را از بین می‌برد اما بعضی از ناقلین به یاختهٔ پیش‌همایه بازمی‌گردند تا دوباره مورد استفاده قرار گیرند.
ناقل‌های عصبی درون یاختهٔ پیش‌همایه ساخته و در وزیکول‌ها ذخیره می‌شوند، سپس به فضای همایه ترشح می‌شوند.