هانری ششم. [ ی ِ ش ِ ش ُ] ( اِخ ) ( 1165-1197 م. ) معروف به بیرحم. پادشاه آلمان ، پسر فردریک اول که در سال 1190 م. پس از کشته شدن پدر خود در جنگ سوم صلیبی ، به سلطنت رسید. وی جنوب ایتالیا را از طرف همسر خود کنستانس دختر روژر دوم پادشاه سیسیل ، که وارث تاج و تخت او بود تصرف کرد و پادشاهی قیصر آلمان را برای نخستین بار در این طرف ایتالیا برقرار کرد و بیش از آنچه که فردریک اول پدر او بر طبق عهدنامه کنستانس ( که به موجب آن استقلال کامل شهرهای ایتالیا تأمین شده و دست قیصر آلمان را از قسمت شمال ایتالیا کوتاه کرده بود ) از دست داد،در جنوب ایتالیا به دست آورد. هانری ششم در سال 1197 م. وفات یافت. ( تاریخ عمومی قرون وسطی ج 2 ص 128 ). هانری ششم. [ ی ِ ش ِ ش ُ ] ( اِخ ) ( 1421-1471 م. ) پادشاه انگلیس ، پسر هانری پنجم که به سال 1422 م. در سن یک سالگی بعد از مرگ پدر به سلطنت انگلستان رسید و پس از چند هفته پدر بزرگش چارلز ششم پادشاه فرانسه درگذشت و سلطنت فرانسه نیز به او رسید. در سال 1471 م. پس از چهل ونه سال سلطنت بدرود زندگی گفت. ( دائرة المعارف بریتانیکا ).
معنی کلمه هانری ششم در دانشنامه آزاد فارسی
هانری (روم ۲) ششم (۱۱۶۵ـ۱۱۹۷م)(Henry VI) فرمانروای امپراتوری مقدس روم (حک: ۱۱۹۱ـ ۱۱۹۷م). به نام زوجه اش، کنستانس، که عمه و وارث ویلیام دوم، پادشاه سیسیل، بود قلمرو نورمانی سیسیل را تصرف کرد و، در روز کریسمس ۱۱۹۴م، در پالرموی سیسیل تاج گذاری کرد. با قصد گسترش امپراتوری به سراسر جهان، ریچارد اول، پادشاه انگلستان، را به اسارت درآورد و مجبورش کرد به او سوگند وفاداری یاد کند. ریچارد اول (ریچارد شیردل)، پادشاه انگلستان، هنگام بازگشت از جنگ صلیبی، به اسارت دوک لئوپولد، شاه اتریش، درآمد و سپس اسیر هانری شد. پس از آن که پذیرفت انگلستان تیول امپراتوری مقدس روم شود، با پرداخت فدیه ای سنگین، آزاد شد.
جملاتی از کاربرد کلمه هانری ششم
آناهیت توپچیان در۲۱ اوت ۱۹۴۷ در شهر آرتیک دیده به جهان گشود. تحصیلات آکادمیک وی در رشته زبان‌شناسی روسی در دانشگاه دولتی ایروان و به سال ۱۹۶۵ آغاز شد. دو سال بعد، یعنی در ۱۹۶۷م و هم‌زمان با رشته زبان‌شناسی روسی دانشگاه ایروان، آناهیت توپچیان در کنسرواتوار هنرهای دراماتیک ایروان ثبت نام کرد و در ۱۹۷۱م هر دو رشته را هم‌زمان به پایان رساند و فوق‌لیسانس زبان‌شناسی روسی دانشگاه ایروان و دیپلم عالی هنرهای دراماتیک کنسرواتوار ایروان را دریافت کرد. آناهیت از همان نخستین سال‌های هنرجویی کنسرواتوار، استعداد درخشان خود را با بازی در نمایشنامه‌های شکسپیر و ایفای نقش‌های سنگین و دشوار نشان داد و بدین سان تولد هنرمندی توانا را نوید داد. نقش دشوار ملکه گرترود، مادر هملت در نمایشنامه شکسپیر از نخستین نقش‌هایی بود که به آناهیت توپچیان سپرده شد و او این نقش را بسیار ماهرانه بازی کرد و توجه صاحب‌نظران ارمنی و روسی تئاتر را جلب کرد. پس از آن بود که آناهیت در نقش ملکه الیزابت در نمایشنامه هانری ششم اثر شکسپیر ظاهر شد. بازی استادانه هنرمند جوانی همچون آناهیت توپچیان در این نقش، که به زبان روسی نیز تسلط کافی داشت، به ویژه مورد توجه استادان روسی تئاتر در اتحاد شوروی قرار گرفت و ماهنامه تئاتر در اتحاد شوروی، که به زبان‌های روسی، فرانسه، انگیسی، آلمانی و حتی چینی منتشر می‌شد، به معرفی او پرداخت. آناهیت توپچیان در فاصله سال‌های ۱۹۶۷–۱۹۹۱م، یعنی استقلال ارمنستان در بیش از شصت نمایشنامه از آثار مؤلفان ارمنی، روسی، اروپایی و آمریکایی بازی کرد. در ۱۹۸۸م به پاس خدمات صادقانه و هنرمندانه وی، جایزه روبن سواگ به او اهدا شد و به عنوان هنرمند مردمی ارمنستان از او تجلیل به عمل آمد.
نخستین ترجمهٔ اشعارِ حافظ به زبانِ فرانسه، توسط ویلیام جونزِ انگلیسی در سال ۱۷۷۰ م صورت گرفت. او در پایانِ ترجمهٔ کتابِ دُرّهٔ نادری، ۱۳ غزل از حافظ را معرفی و ترجمه کرد. سپس‌تر در سال ۱۷۷۱ م توسط کارل امریش الکساندر دو رویچسکی در مرکزِ شرق‌شناسیِ وین، ترجمهٔ دیگری انجام شد. او در کتابی با عنوانِ نمونهٔ شعر فارسی، به ترجمه و شرحِ ۱۶ غزلِ حافظ پرداخت. مشورتِ رویچسکی با ویلیام جونزِ انگلیسی، سبب شد تا جونز — که پیشتر ۱۳ غزل از حافظ را در کتابِ دستور زبان فارسیِ خویش معرفی کرده بود — به ترجمهٔ ۱۰ غزل از حافظ دست زند و آنها را به فرانسه در «رساله دربارهٔ شعرِ آسیایی» در سال ۱۷۷۴ م و سپس در کتابِ تفسیرِ اشعارِ آسیایی، کتاب ششم به زبانِ لاتینی منتشر کند. در سال ۱۸۹۸ م، آلفونس نیکلا، چند غزل از حافظ را ترجمه و منتشر کرد، اما این اثر چندان بازتابی نداشت. در سدهٔ بیستمِ میلادی، اندک‌اندک ترجمه‌های بیشتری از اشعارِ حافظ انجام شد. این آثار توسطِ آشنایان با زبانِ فارسی صورت می‌گرفت که حتی مدتی در ایران زندگی کرده بودند. در سال ۱۹۲۲ م در پاریس، هانری پیاتسا اشعارِ حافظ را در کتابی با عنوانِ غزل‌های حافظ ترجمه و چاپ کرد. به‌نظر می‌رسد ترجمهٔ شارل دوویلر نیز که در همین سال و با همین عنوان منتشر شده، تکرارِ اثرِ پیاتساست. آرتور گی در ۱۹۲۷ م، اشعارِ حافظ را در کتابی با نام اشعارِ عاشقانه یا غزل‌ها ترجمه کرد. او در این اثر، مقدمه و یادداشت‌هایی برپایهٔ شرحِ سودی افزوده است.