هانری رنه دالمانی

معنی کلمه هانری رنه دالمانی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] «هانری رنه دالمانی» سیاحی فرانسوی (۱۸۶۳- ۱۹۵۰) بود که به علت علاقه فراوانش به اشیاء عتیقه ، مسافرت های زیادی به کشورهای مشرق زمین انجام داد.
وی در سال ۱۸۹۸ م از شهرهای سمرقند ، بخارا ، خیوه و عشق آباد بازدید کرد. او در این سفر آثار هنری از جمله قالی، منسوجات زربافت و اشیاء فلزی قدیمی را جمع آوری کرد و با خود به فرانسه برد. وی سال بعد به فکر سفر به ایران افتاد و دو سفر به این سرزمین تدارک دید. دالمانی در سال ۱۸۹۹ م در سفر دیگری که به عشق آباد داشت با یکی از فرانسویان موسوم به سزاری که در آن زمان در استخدام گمرک ایران بود به خراسان رفت و از شهرهای مشهد ، نیشابور ، سبزوار و قوچان دیدن کرد. او در این سفر، علاوه بر جمع آوری اشیاء عتیقه، به کاوش هایی در آثار تاریخی اطراف قوچان دست زد و پس از مدتی به کشورش مراجعت نمود. هشت سال بعد یعنی در سال ۱۹۰۷ م دالمانی مجددا به ایران بازگشت، در حالی که از وزارت فرهنگ فرانسه جواز حفاری در ایران را اخذ کرده بود. او آثاری را که از این سفرها به دست آورده بود، در محلی به معرض تماشای فرانسویان گذاشت. مجموعه آثار عتیقه و تاریخی او امروزه یکی از مهم ترین و معروف ترین مجموعه هایی می باشد که در پاریس باقی مانده است. در آخرین سفری که دالمانی به ایران داشت، بنا به توصیه موسیو سزاری، تصمیم گرفت درباره اوضاع سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی ایرانیان به مطالعه بپردازد. بدین منظور در سفری سه ماهه از خراسان تا بختیاری ، آنچه را که مشاهده کرده یا از دیگران شنیده بود، یادداشت کرد و عکس های فراوانی نیز تهیه نمود.
عناوین مرتبط
سفرنامه از خراسان تا بختیاری (کتاب) .
منبع
نرم افزار جغرافیای جهان اسلام، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی. رده های این صفحه : تراجم | سفرنامه نویسان

جملاتی از کاربرد کلمه هانری رنه دالمانی

هانری رنه دالمانی جهانگرد فرانسوی که در زمان محمدعلی شاه به ایران آمده بود در کتاب خود در خصوص ورامین می‌نویسد:
در سفرنامه‌های ویلسون و هانری رنه نیز اشاره به سفرهٔ هفت‌سین در اواخر قاجاریه می‌شود.
در این توصیف آمده است که سازنده هیکل بزرگی که به نشانه عمر در روز عمرکشان به آتش کشیده می‌شود، به عزایی ساختگی می‌رود و مردمان برای به درآوردن او از عزا، با استخوان‌ها و فضولات حیوانات، به استقبال او می‌روند. هانری رنه دالمانی در سفرنامه خویش بخشی را به رسم عمرکشان در فرهنگ ایرانی‌ها اختصاص داده است و در آنجا به تشریح این مراسم می‌پردازد.