نم رست

از ننگ تو ای مزین بی‌خبران منصور سعید رست وای دگران

ز تلخی و ترشی رو به سوی شیرینی چنانک رست ز تلخی هزار گونه ثمر

حق آنک دایگی کردی نخست تا نهال ما ز آب و خاک رست

در پناه دل توان رست از دو عالم پیچ و تاب برگهر موجی‌که خود را بست ساحل می‌شود

ار شئون حقیقی است این است هرکه دانست، از ضلالت رست

که این آهوی دردمند از گزند ز جان رست از چنگ گرگ نژند

از آن آب غم کز مژه رخ بشست همه کُه خس و خار و هم زهر رست

به دین رست آخر از چنگال دنیا به تقدیر خدای فرد و قهار