نعمان بن محمد تمیمی

و نيز مى نويسد: ابن ابى شيبه از نعمان بن مقرن روايت كرده كه گفت :رسول خدا (صلى الله عليه و آله ) وقتى كه جنگ مى شد دراول روز، جنگ نمى كرد، و جنگ را تا موقع ظهر تاءخير مى انداخت ، و وقتىمشغول مى شد بادها مى وزيد و نصرت خدا نازل مى شد.

جارود در سرزمين فارس يا نهاوند، همراه با نعمان بن مقرّن به شهادت رسيد و گفتهشده كه عثمان بن عاص ، جارود را همراه با گروهى بهساحل فارس ، منطقه اى كه به عقبه (جارود) معروف شده ، فرستاد.قبل از ورود جارود به آنجا، منطقه معروف به گردنه و (عقبه خاك ) بود، امّا پس از اينكه جارود در سال بيست ويك در آنجا به شهادت رسيد، به (گردنه جارود) معروفگرديد.(568)

صاحب الغارات نقل كرده كه نعمان بن بشير و ابوهريره - كه از طرفداران عثمان بودند- به درخواست معاويه ، بعد از ابومسلم خولانى نزد على (ع ) آمدند و از او خواستند كهقاتلان عثمان را براى قصاص تحويل آنها بدهد و با اين كار آتش جنگ را خاموش كرده ،مردم را به صلح و آرامش ‍ دعوت نمايد. هدف معاويه اين بود كه وقتى اين دو به نزدشبازگردند، عذر و بهانه اى براى جنگ داشته باشد و در عينحال مردم شام نيز على (ع ) را ملامت خواهند كرد، زيرا معاويه مى دانست كه على (ع ) كسىرا تحويل نخواهد داد. معاويه به اين دو نفر سفارش كرده بود كه با على (ع ) محاجهكرده ، از او سؤ ال كردند كه چرا قاتلان عثمان راتحويل نمى دهد و آنها را پناه داده و ديگران را از دستگيرى آنان منع مى كند، در صورتىكه آنها را تحويل دهد، جنگى اتّفاق نخواهد افتاد و در صورتى كه على (ع ) از اينعمل امتناع كند، آنها اين را براى مردم نقل خواهند كرد، چون آنان جزو صحابه و داراىموقعيّت اجتماعى نزد مردم بودند.

مالك فورا نامه اى به على (ع ) نوشت : امّا بعد: نعمان بن بشير در منطقه ما همراه بالشكرى زياد فرود آمده است . نظرت را براى من بنويس ، خداوند تو را استوار و ثابتنگهدارد والسلام .