ناپاک دامن

چو گشتم کشته در راهت ز من دامن کشان مگذر مباد از خون ناپاک من آلاید تو را دامن

به گل علاقه زین تن ناپاک ای نفس! دامن چو گردباد، چه بر خاک می‌کشی؟!

الهی نگیری به ناباکیم که آلوده دامن ز ناپاکی ام

اندیشه کجا دارم، از تهمت ناپاکان چون دامن ما پاکست، آلوده نخواهد شد