ناز جان شیرین ک

ناز نو سازد مرا به نعمت و ناز جان قسمتی گر نباشد ناز تو از ناز و از نعمت چه سود

گر قدر فنای عشق دانستی افسرده به ناز جان نپروردی

چراغ افروز ناز جان گدازان نیازآموز طور عشق بازان

فرشتۀ تو بدین ناز جان گداز و گر نه کجا تحمل کوهی ز طاقت بشر آید

نرگس مردم کشت ننگرد از گوشه‌ای تا نستاند به ناز جان نظر باز را

پا نهاده هر کجا روزی به ناز جان در آنجا در طواف است و نیاز

چون برون آید بقصد کشتنم آن سرو ناز جان باستقبال او با صد نیاز آید برون

آن مست ناز جان جهان که می رود وان گل به دست سرو روان که می رود

نه برتابد به وصلت ناز جانان نه برتابد به دوری درد هجران

منگر به سوی نعش من و لب مگز از ناز جان دادن بیهوده به اغیار میاموز